Qatar Airways, wel wel wel. Niet veel anders dan Ryanair maar dan gewoon Oosters en een tv’tje. Het enige spijtige was dat het geluid van één schermpje niet werkte op het vliegtuig, natuurlijk de mijne. Liza vond dit weeral om te lachen. Na drie uur vliegen was het gefixt (door mezelf). Om dan als laatste bedient te worden bij het eten en te horen te krijgen dat de helft van mijn plateau sebiets achterkomt. Het fijne aan onze eerste vlucht waren natuurlijk die twee jonge Qatar adolescenten die op ieder moment dat ze een stewardess zagen een dubbele wodka Orange vroegen. De combinatie van de alcoholwalm en het stemgeluid die meer en meer de hoogte in ging was gezellig. Wij moesten niet klagen, de 19-jarige blonde Zweedse naast hen had het zwaarder te verduren. Landen in Doha. Ja een mooie luchthaven, maar in hun reclamefilmpje op het vliegtuig zag het er toch spectaculairder uit. Liza vlug op zoek achter chips. Hop de vlieger op richting Kathmandu, eindelijk rust. Alhoewel er een dikkere Nepalees het fijn vond om te praten met onze achtergebuur en daarbij met zijn volle gewicht te leunen en te schudden aan Liza haar stoel, ik was gerust. Toch was die rust van korte duur. Ik denk dat het door het drukverschil komt, maar ik had plots zo’n hevige krampen. Het duurde niet lang of ik kon niet anders dan een sterk staaltje Beethoven uit mijn broek te laten vliegen. Heel de vlucht lang heb ik mijn beste symfonieën getrompeteerd. Ik was niet alleen, al vlug werd het een orkest van wereldniveau, Liza, mijn buur, iedereen, dat vliegtuig steeg zonder motorkracht.
Kathmandu Nepal, wel wel wel. Na het complementeren van mijn baard werden we toegelaten door de douane. Honderden taxi’s, welke neem je dan? We waagden ons tussen de meute. Daar kwam Kumar uit het niets “taxi sir? 650 roepees” (6,5 euro ongeveer). Ik zeg 300. Kumar zegt 500. Ik zeg 300. Kumar zegt 500. Liza zegt “oké”. Lap daar eindigt mijn afbieden. Bij de eindbestemming stond zijn taximeter net op 300, maar ja ons Liza had al 500 afgesproken. Kumar heeft ons wel veilig afgezet wat hier een uitdaging is. Wat een zottekot. Links, rechts, toeteren, bumperen en toch allemaal heel beleefd onderling. We waagden ons aan een fikse wandeling in de stad. Hier wonen is erger dan boven je schoorsteen staan. Smog, smog en nog eens smog, droge ogen en keel en pijn in het hoofd. Al na een uurtje hadden Liza en ik door dat we hier zo snel mogelijk weg moeten. Gelukkig heeft onze lekkere avondmaaltijd een dikke glimlach op ons gezicht getoverd, eten maakt gelukkig. Terug in het hotelleke waar ze vermoedelijk de kelder aan het leegpompen waren. De natuur riep mij naar het kleinste kamertje. Geen nood, het was nog allemaal stevig. En nu het poepke afsproeien.
· Permalink
Hahaha..schitterend ???
· Permalink
Welkom in Azië 😉
· Permalink
We missen jullie,maar zijn blij dat de gekende beethovengeluidjes mee op reis zijn. Daardoor is het hier wat stiller aan de keukentafel….en hangt er geen smog meer
· Permalink
Wat leuk m’n jongen
· Permalink
Begin van een groot avontuur !!! ??
· Permalink
Zalig geschreven 😀 Enjoyyy
· Permalink
And the adventure begins ?? Grote fan van de blog!
· Permalink
Zalig om te lezen 🙂 Al benieuwd naar het volgende avontuur :p
· Permalink
Fantastische blog , het is alsof we het allemaal zelf beleven ! We kijken al uit naar jullie avonturen !
· Permalink
Hey. Leuk om jullie avonturen te lezen…. Veel plezier nog. Dina
· Permalink
Hallo,
Ik ben Saskia een nichtje van jouw mama en ik heb vandaag gehoord over jouw avontuur. Ik zal met plezier jullie reisje wat opvolgen. Geniet ervan, want zo’n kansen krijg je niet vaak in leven.
Veel plezier en veilige reis. Groetjes Saskia