We vluchten uit Delhi richting Agra. Dit doen we met de trein. Zalig goedkoop, ongeveer 4 euro voor twee personen voor een ritje van 200km. Wanneer we op de trein stappen zit er al een heel gezin op onze zitjes. Dus we nemen de zitjes ervoor, niet naar de goesting van Liza. Tijdens de rit lopen er verschillende verkopers in de doorgang. Met koffie, chips, thee, koekjes. Ze roepen alsof ze op het strand van Blankenberge frisco’s verkopen. Liza koopt een koffietje of 4 en dan nog wat om te eten. Liza is big business op de trein. Net als bij ons staat er een tafeltje tussen de zeteltjes. Er is geen ticketcontrole op de trein en er stappen veel mensen op die dus waarschijnlijk ook geen ticketje hebben want de wagon zit weer overvol. Met als kers op de taart, een dikke oudere dame die pal voor mijn neus plaatsneemt op mijn tafeltje. Ze zit daar gewoon als een walrus die op zijn rots zit. Als de trein hard zou optrekken wordt ik verpletterd door Indisch schoon.

Aangekomen in Agra. We zetten nog maar een voet uit het station en daar staat weeral een horde riksja’s en Tuk Tuks (hier auto’s genoemd). Ze beginnen onderling bijna te vechten als ze ons zien. Wie mag ons benaderen? We hebben nu al geleerd dat je beter de eerste honderden meters weg wandelt van de drukte en dat er dan sowieso een tuktuk komt.

Onze hostel heet ‘friends panda hostel’. In de hostel is ook een restaurant, ‘bob marley’s restaurant’, typisch. We worden onvriendelijk onthaald en de eigenaars van het restaurant pushen ons om er te eten. We hadden nog maar net gegeten.

Laat me eens iets vertellen over de Indiërs. Ik.weet dat je niet iedereen over dezelfde kam mag strijken maar ik heb het nog niet anders gezien. Ze zijn arrogant, onbeleefd, hebben helemaal niets van respect voor een vrouw. Vrouwen zijn voor hen lust en toeristen zijn voor hen geld. Voor alles dwingen ze geld af. We leerden een meisje kennen die alleen naar India is gekomen en dat ziet ze nu wel als een grote fout. Liza is een keer alleen buiten gegaan met dat meisje en de mannen riepen, deden vuile gebaren enzovoort. Wanneer ik erbij loop doen ze dit niet. In onze kamer sliepen er ook twee Indiërs. ’s nachts begint er eentje gewoon te bellen of doen ze het groot licht aan. Ze laten scheten terwijl ze in de kamer wandelen, ze spugen op de grond. Verschrikkelijke types.

Als je iets wilt bekomen moet je bijna dreigen. Wil je een tuktuk dan zeggen ze meestal voor gelijk welke afstand 100 a 200 rupees. Dus moet je hard afdingen en dat werkt nog het best wanneer je er ook bij vloekt.

Agra zelf is wel een stuk rustiger dan Delhi, je hoeft niet te drummen. We gaan met een paar mensen uit de hostel rond 6u richting de Taj Mahal, maar wanneer ik wakker word voel ik een robbeling in het buikje. Ik ga eens goed naar het toilet en neem een imodium. Op weg naar de Taj Mahal krijg ik af en toe wat krampen, maar dit duurt maar even. In de wachtrij worden ze weer wat erger. Eindelijk binnen op het domein, het koste ons 1000 rupees elk. Afzetters. De Taj Mahal is inderdaad een zeer mooi gebouw. Het voelt meer aan als een verplichting dat je het gaat bezoeken als je in Agra bent, thuis zal sowieso iedereen er naar vragen. Wanneer je de Taj Mahal betreed moet je hoesjes over je schoenen trekken om het wit marmer niet te bevuilen. Ik krijg meer en meer krampen en begin al links en rechts te zoeken naar een bordje met toilet op. We gaan binnen, het is aanschuiven door heel het gebouw. Het is vanbinnen tamelijk sober, maar ik vind het wel mooi. Waarom kan iedereen nu niet sneller vooruit gaan want ik voel dat ik het niet lang meer zal rekken. Ik zeg tegen Liza dat ik nu naar buiten moet en we laten de rest achter. Buiten zijn de krampen als weeën net voor de bevalling. Ja daar ben ik zeker van. Ik zoek steun bij Liza. Mijn lichaam begint te tintelen, ik krijg het heel warm alsof ik plots onder een hete douche sta en alles wordt zwart voor mijn ogen. Liza zet mij op de grond tegen de Taj Mahal. Ik kan nu niet flauwvallen. Liza vraagt of het gaat. Ik zeg tegen haar dat ik gewoon niet mag schijten op de Taj Mahal. Stel je voor dat ik effectief het bewustzijn verlies, dat alles ontspant en dat ik de Taj Mahal een extra kleur geef. In Het Laatste Nieuws, ‘Belg schijt op Taj Mahal’. Vijf jaar Indische gevangenis en ze naaien mijn nolleke toe. Maar goed ik steun op Liza en we vinden eindelijk een toilet. Ik zie de gehandicapten wc en sluit me hierin op. Op dit moment ben ik ook kreupel, dus het is verantwoord. Een gevoel van haleluja, de watervallen van Niagara Falls loopt tussen mijn bilspleet, als een sputterende tractor die al jaren stiltaat, een kanonregen tussen piratenschepen. Het aroma verspreidt zich. Ik voel me al beter. Ondertussen had Liza al een bewaker aan de haak geslaan om eens te kijken of ik nog leefde. Door de stress moest ze zelf ook naar het toilet. De bewaker en ik kruisen elkaar en iedereen terug gelukkig. Behalve degene die achter mij komt.

En zo ging het de rest van de dag verder. Water drinken, buikloop, water, buikloop. Rond 17u gingen we naar het park naast de Taj Mahal, even uitwaaien. En dat was een goed idee, prachtige vogels. Een spektakel van ijsvogels, roofvogels, pauwen enzovoort. We zetten ons op een kiosk met een adembenemend zicht op de Taj Mahal met zonsondergang. Rust.

De volgende dag nemen we met drie een bus richting Jaipur, 6 uur rijden. Ik heb nog altijd last van wat buikloop maar het is al stukken beter. Wanneer ik een busticket wil kopen begint de verkoper met 1500 rupees (+-20euro) voor drie. Ik heb er genoeg van en tier hem toe “Don’t fuck with me!”. Voila, zo simpel is het. Uiteindelijke prijs 200 rupees de man. Maar ja, de Indiërs betalen dan nog eens minder. Thuis gebruik ik niet zo’n taaltje, maar als het moet dan moet het.