Nog een dag Kathmandu. Ik weet niet goed wat ik er van moet denken. Het is een gekke boel. Ik begrijp nu echt niet waarom ons hotel zo goed beoordeeld wordt door Booking.com. Kathmandu bestaat uit uitlaatgassen, stof en lege zakjes van chips en koekjes, hier en daar een straatje met een raar geurtje en af en toe een vriendelijke Namasté. We lopen er de hele dag door. Eerst achter onze ’trekking permits’, eentje moet je hebben zodat je geregistreerd bent als trekker, dit voor eigen veiligheid mocht het mislopen. Nog eentje om het Annupurna gebied in te mogen, samen een 40 euro. Hoe geraken we nu in dat gebied? Een bus! We betaalden aan ons hotel 24 euro voor 2 ticketjes op een ‘luxe’ bus. ‘S middags nog een tempeltje bezocht met enkele aapjes. Nu heb ik geleerd dat een mannelijke aap het ook niet langer volhoudt dan 2 seconden (die ook slaat op mensen die ik ken).

6u opstaan. 6u30 op de plaats van de luxe bus. 7u vertrek richting Pokhara, de stad van natuur en minder uitlaatgassen. “What the hell?!” 7u ellendig op een bus door elkaar geschudt, 7u aan een stuk getromp, remmen, gas, slingeren. We kregen gelukkig een flesje water en een Engelstalige Nepalese krant waar ze in uitlegden dat roken en tabak kauwen niet gezond is. Amai.

We komen aan in Pokhara. HotelKC, kan niet slecht zijn. 13 euro voor een nacht met ontbijt voor 2 personen … Voor ik verder in detail ga … In Pokhara zijn evenveel uitlaatgassen en even weinig natuur. Pokhara deed me even denken aan Aleppo maar dan gewoon met geschilderde gebouwen, triest, stoffig, alsof niets ooit wordt afgewerkt. HotelKC dus, we worden naar onze kamer geleidt. Het stinkt er naar kattenpis, een hondendrol op het balkon, een matras van 5cm dik en een badkamer als … als … wie ooit de eerste scène van “SAW 1” zag, zo zag de badkamer er uit. Regelrecht uit een horrorfilm, nog net geen bloed aan de muur (ofwel heb ik niet goed gekeken). De gang van het hotel was open, met open bedoel ik dat er tussen het begin en het einde ervan geen deur of muur is. Liza zat versuft en verdwaasd op het bed, het was inderdaad niet leuk om na zo’n lange rit in zo’n verderf terecht te komen. We hebben daarom direct ons ticket geboekt naar Besisahar voor de volgende ochtend. De nacht was even horror als de badkamer. Honden en katten liepen blaffend, huilend en vechtend door de hal. Je hoorde ze snuffelen aan onze deur, wat ook de 3 verschillende sloten aan onze kamerdeur verklaarde.

5u opstaan. 6u30 vertrek bus. “What the hell”, de bus was nu zo’n typische TATA bus. Mooi geschilderd, plaats voor 18 personen, maar met 45 lukte het precies ook. We zaten op de laatste bank met rechts Liza en links iemand van de ’tourist police’ die na een uurke mooi op mijn schouder in slaap valt. Gezellige boel. Een beetje door onze wanhoop hebben we toch veel moeten lachen met het geschommel van de bus. Af en toe lagen we bij onze voorbuur, nog gezelliger.
Besisahar, weer zo’n shithole. Wel de start van onze Annupurna Circuit trekking. Na 5u busrit besluiten we om al te starten met wandelen. Eindelijk rust. En het is er al prachtig na de eerste meters uit de stad, groen, watervallen en stof want ze bouwen een baan langs de route. Maar dat hield ons niet tegen om toch een 13km te wandelen tot in Ngadi. Waar we nu gezellig genieten van een warme maaltijd en een prachtige zonsondergang.