De laatste uren op Ko Phangan. Tijdens het avondeten leren we een nieuw koppel kennen. Zij komt van Amsterdam en hij komt van Antwerpen. Tijdens onze reis hebben we al vele soorten mensen leren kennen. Het grappige is dat je spontaan een conversatie begint zonder de achtergrond van de ander te kennen. Meestal duurt het zelfs enkele uren of pas de volgende dag dat je hun naam weet. Iedereen gaat telkens zo op in zijn eigen reisverhalen dat al de rest er niet meer toe doet. Je vraagt elkaars naam niet, je vraagt niet wat voor werk ze doen, je vraagt niet naar het gezin. Je praat in het eerste gesprek enkel over je reis, vanwaar kom je en naar waar ga je. Het is een patroon. Na een gezellige avond hebben we besloten om na Myanmar te vliegen naar Indonesië. Waarom? Wel de man uit Antwerpen waar we dus de naam niet van weten heeft enkele jaren in Indonesië gewoond. Hij heeft ons kunnen warm maken, vertelde ons over de plaatsen waar we beter niet gaan en omgekeerd. Het is ook goedkoper om vanuit Myanmar naar Indonesië te vliegen. Op het vlak van vliegtickets zit Azië raar in elkaar, het heeft niets met afstand te maken, het zijn meer de luchthaventaksen die de prijs bepalen. Voor we gaan slapen vraag ik toch eens aan onze 48 jarige Antwerpenaar wat hij doet van job. Het lijkt me niet evident om op die leeftijd lange reizen te maken. Meneer is blijkbaar eigenaar van verschillende horeca zaken (café au lait, …) in Antwerpen en een grote discotheek (Publik). Helemaal niet verwacht. Dit maakt reizen zo mooi.

Met de boot naar Koh Tao. Hier verblijven we in Ban’s Diving Resort. Een van de grootste diepzeeduikscholen ter wereld. Ieder jaar komen hier 20.000 reizigers hun duikbrevet halen. Ik doe dit ook, de “open water PADI course”. ’s Avonds moet ik een DVD bekijken op mijn kamer met een serieus stuk theorie over duiken. De volgende ochtend naar de les, letterlijk terug op de schoolbank. Een hele ochtend op dat houten bankje luisteren naar de duikinstructeur is vermoeiend, ik was al vergeten hoe vermoeiend schoolgaan was. In de middag krijgen we onze eerste praktijkles in het zwembad. Eerst de materialen leren gebruiken en dan het water in. Ik ben al een waterratje, dus onder water kunnen ademhalen is een fantastisch gevoel. De volgende dag is het terug een ochtend vol theorie, maar in de middag gaan we op zee. Ik kan gewoon niet wachten om in de diepe zee te springen. Ik sta op de rand van de duikersboot en plof het water in. Traagjes afdalen tot ongeveer een diepte van 10m. Vanaf het eerste moment zie je overal vissen en er zitten een paar serieuze beesten tussen. Het voelt allemaal direct top. In ons groepje zijn we met 5 duikers en een duikinstructeur.

Terwijl ik op mijn gemak een praatje sla met de onderwaterbewoners panikeert onze Israëliet en wil hij zo snel mogelijk naar het oppervlak. Daarna is het de beurt aan onze Chinees Amerikaanse, volle paniek. Ik vind het allemaal wel grappig, een beetje ramptoerist. Gelukkig kan je onder water je mimiek wat verbergen. De grotere vissen zoals de “parrotfish” zijn helemaal niet schuw van mensen. De onderwaterwereld is immens kleurrijk, zelf zonder de vissen zou het nog steeds prachtig zijn. We duiken diezelfde dag nog op een andere plaats en ik krijg er maar niet genoeg van. De volgende dag leren we ons kompas en onze duikhorloge gebruiken. We gaan nog eens in zee op twee verschillende plaatsen duiken. Ik duik tot 17,1m. Duiken heeft iets mysterieus. Het is er rustig, weg van alle drukte, het enige wat je hoort is je eigen ademhaling. Neem het koraal en de vissen weg, dim het licht een beetje en ik zou nog de bodem van de zee opzoeken. Er heerst een unieke balans tussen het mentale en het fysieke onder water. 90% van de ongevallen gebeuren blijkbaar op het wateroppervlak waar mensen panikeren. Een ongeval ligt zelden aan de duikapparatuur, maar aan de mens die zijn hoofdje er niet kan bijhouden. Dit maakt het allemaal zo spannend.
Na een theoretisch eindexamen heb ik mijn brevet. Het kietelt, ik wil meer! Maar ons Liza zit ook op dit eiland en als je niet duikt op Koh Tao dan stelt het niet veel voor. Het zou niet eerlijk zijn tegenover Liza die niet mag duiken omwille van haar gevoelige oortjes en we zijn ten slotte samen op avontuur.

Onze Britse vrienden uit Nepal komen naar dit eiland en we spreken af voor enkele dagen op een rustiger stukje strand.
Met zen vieren gaan we een dag snorkelen. Het begint aan een idyllisch mini eilandje vol van de toeristen en we eindigen aan “Shark Bay”. Deze baai heeft zijn naam niet gestolen. We zijn nog geen 5 minuten onder water en Liza en ik zien een prachtige haai onder onze Britse broeder zwemmen, hijzelf had het nooit door. Ze zwemmen met hun buik net over de bodem van de zee. Mocht het lukken zou ik ze aaien. Wanneer we terug worden geroepen naar de boot komen we een andere zeebewoner tegen, een reuze zeeschildpad. Een uniek beest, vol glorie en een beetje loom zwemt deze kanjer onze ogen voorbij. Een dag om nooit te vergeten.

We nemen de boot naar Chumpong en van daaruit een nachtbus richting Bangkok. Iedereen klaagt wel eens over de NMBS maar hier in Thailand kunnen ze er ook weg mee. Hier kom je niet te laat, maar veel te vroeg. Onze bus zou pas om 5u30 toekomen waardoor we zouden ontbijten en dan in onze hostel zouden inchecken. Om 3u30 roept onze chauffeur door zijn micro dat we aangekomen zijn. Leuk daar sta je dan in Bangkok in het midden van de nacht. Van zo’n dingen verschieten Liza en ik al lang niet meer, een Brits meisje die ook van de bus stapt vind het minder aangenaam en maakt een beetje kabaal zoals alleen Britten dit kunnen. Nog een een bioscoopbezoek en ons bedje in.

Vandaag vertrekken we naar Myanmar. Terug wat minder luxe en daar ben ik blij om, die palmbomen en witte stranden raakt een mens ook beu. We blijven hier een dikke twee weken en vliegen op 14 april naar Indonesië​, Jakarta. De plannen veranderen constant, maar dat maakt het allemaal alleen maar leuker.