Dit is mijn paradijs … Tetebatu

Tetebatu, Lombok. Mijn paradijs. Dream Catcher Camp. Een furie van regenboog winden. Koorddansende gedachten. Perfecte choas die enkel rust uitstraalt. Hier kan ik liggen en mijn ogen sluiten. Hier vertoeft de essentie van ultieme rust. Neen ik ben niet dood. Ik lig op de berg. De meest groene berg van allemaal. Hier heb je geen yoga nodig om te ontsnappen aan de realiteit. Hier zit men op zijn poep. De vogels zingen voor ons. De bomen schilderen hun eigen portret, telkens opnieuw een ander. Ik kijk naar hetzelfde uitzicht die me altijd iets anders lijkt. Ik ben hier niet de grootste, ik ben hier niet de baas. Het is de natuur die me wiegt, maar hier vertrouw ik ze.
Onze taxi naar hier duurde bijna twee uur. Recht de jungle in, met tegenzin van de chauffeur. Hij was achteraf wel blij met zijn extra drinkgeld. We wandelen op een klein pad dieper het bos in. Dan kom je in het paradijs. Enkele hutjes. De jonge eigenaar, Sam, toont ons de weg naar ons hutje. Prachtig. Niet meer dan een beetje bamboo. Het uitzicht is onmogelijk te beschrijven, maar dit is Het, dit is de plek, het walhalla.

Bij aankomst worden we getrakteerd met vers fruit. Daar komt Sam zijn kameraad aan, Chocky. Hij is geboren op deze vulkanische bergen. Allebei nemen ze een gitaar en beginnen ze samen liedjes te zingen. Daar zitten Liza en ik, heel oncomfortabel. We vluchten vriendelijk weg om bij de lokale mensen iets te eten. In de middag trekken we het bos in. Prachtig. Fantastische natuur, alles is zoveel groter in de jungle. De bomen stralen geschiedenis uit. De vlinders zijn een hand groot. We zien makaken en zwarte slingerapen, er zijn er nog maar enkele in het woud. Hier zijn de apen nog natuurlijk schuw van de mens. Het voelt goed om nog eens verwonderd te zijn door de natuur.

’s Avonds kookt Chocky voor iedereen in het kamp. We eten allemaal samen. Een jonge Duitser (Robert) die er al drie weken verblijft en een koppel britten (Ros en Alex). Het is een gezellige avond met veel gitaar ballades van Sam en Chocky en een glaasje rijstwijn. De volgende ochtend trekken we met Sam en de Britten naar een van de nabije watervallen. We wandelen door de rijstvelden en we hebben een prachtig zicht op de Rinjani vulkaan, de grootste in Lombok. De waterval is een mooie beloning na de wandeling en we kunnen er ook nog eens in zwemmen.

De volgende dag huren we samen met de Britten een brommer en wagen we ons op de kleine wegen tussen de rijstvelden. Het was onze bedoeling om maar de andere kant van de vulkaan te rijden. Een rit van 2,5 uur. Na een uur rijden hebben we door dat dit te ver is en we veranderen onze koers richting zee. Als je de zee wilt bereiken moet je tussen de huizen richting het strand. Twee blanke koppels op een scooter is heel wat voor de lokale bevolking. Dus wanneer we een rustig stukje strand vinden hebben we altijd enkele kijklustigen. Je kleren uitdoen en in je bikini de zee induiken doe je niet zomaar. De lokale bevolking zijn moslims en je moet je toch een beetje aanpassen. Doordat we geen extra t’shirts meehebben slaan we de frisse duik over. Al bij al is het een aangename dag brommer rijden. En we hebben het meest primitieve toilet van onze reis ontdekt. Geen gat in de grond, maar een gat in de muur tegenaan de vloer. Dus je plast tussen de wasbakken op de vloer, je neemt een schep water uit de ton naast je en giet die over je kleine boodschap richting het gat. Is het een grote boodschap dan is het letterlijk “kakken op de vloer”. Ze hebben nog een geluk dat ik goed kan mikken. Ik plaste zeker 20% recht door het gat, de rest op de muur en de vloer. Zalig zalig zalig, verstand op minder dan nul.

We zijn zo ervaren “low budget” reizigers geworden (denken we) dat we van niets meer verschieten. Kamer met schimmel, geen probleem. Geen warm water, geen probleem. Allerlei dieren in je kamer, geen probleem. Wilde honden die je eten stelen, geen probleem. Vreemde vlekken op het verse bed, geen probleem. Halfwerkende douches, geen probleem. Matrassen die slechter liggen dan de vloer, geen probleem. Geen elektriciteit, geen probleem. Ongedierte kak onder je bed, mja dat vragen we toch om op te kuisen. Bedwantsen (bedbugs) zijn wel een probleem, die bijten mij graag. In het begin werden we er soms wanhopig van, maar nu zijn we euforisch als de kamer al fris ruikt.

In de avond worden we weer getrakteerd door al het lekkers van Chocky. Robert is vertrokken en zijn plaats werd ingenomen door een Hollandse moeder en haar 7 jarige zoon. De volgende ochtend nemen we een taxi naar de economische haven van Lombok en kruipen we daar op een goedkope ferry. De speedboten doen er een uur over om naar Bali te varen, de ferry 4 tot 6 uur. De ferry is slechts 8 euro voor twee, een speedboot is er snel meer dan 20 euro.

Ons plan is om in Bali iets van transport te nemen richting Ubud, maar het lot besliste hier anders over. Op de ferry zien we twee heren sukkelen om overeind te blijven. Xavier en Jaak, allebei gepensioneerde kinesisten uit de Limburg. Omdat ze achter ons plaats nemen en luidop Nederlands spreken slaan we een babbeltje. Ze zijn hier op vakantie met hun privé chauffeur Johnny. Een Indonesiër die bijna perfect Nederlands spreekt. Beide heren zijn allebei al eind de zestig. Jaak is blind, al vanaf zijn geboorte ziet hij praktisch niets. Ze vertellen maar door en door over hun leven inclusief liefdesleven. Het duo is hilarisch. Zij gaan naar Lovina, een kuststad ten Noorden van Bali die we ook wel willen zien. En zo nodigen ze ons uit om mee te gaan met hun auto en dat kunnen we niet weigeren. Het spaart ons een hoop geld uit en geen problemen met bussen of taxi. De rit duurt al snel 3 uren en we komen pas laat in Lovina aan. Maar allebei gelukkig dat we hier op het gemak zijn aangekomen.

Lovina is een mengeling van vissers en resorts met een klein partystraatje. Lovina staat het meest bekend om het spotten van dolfijnen. Zo gaan er met zonsopgang zo’n 60 motorbootjes de dolfijnen gaan zoeken op de plaats waar ze altijd eten. Ze omsingelen ze waardoor de dolfijnen zich bedreigd voelen en uit paniek naar boven komen om adem te happen. Eenmaal boven jagen ze de dieren op en varen ze met hun boten achter de dolfijnen aan. Neen bedankt, geen dolfijnen spotten voor ons. Er is zelf een resort die twee dolfijnen gevangen houdt voor hun bezoekers. Ziekelijk.

Ons hotel in Lovina was ook niet zo fantastisch. Het zwembad was al een tijdje niet meer in gebruik aan het water te zien. We denken dat er meer hotel personeel in de kamers sliepen dan gasten. Wij waren dan ook wel de komende 3 dagen de enige gasten in het hotel. Op internet las ik dat het failliet is gegaan, raar. Nu het personeel was zeer vriendelijk. Je merkte wel dat ze al lang geen gasten meer gezien hadden.
In de buurt van Lovina heb je enkele hotsprings. Die hebben we op een ochtend bezocht. Hotsprings om af te koelen.

Nog eens men gezichsthaar laten trimmen door een lokale dame. En dan trekt het op niets nadien. Hoe moeilijk kan het zijn. Niet te geloven. Misschien mocht ik gewoon niet binnengestapt zijn in een beautysalon helemaal in het roze om te vragen om mijn baard te trimmen. Maar waarom hebben ze dan zo’n zot trimtoestel? Laat maar, ik wil het niet weten.

Voor ons 10 jaar samen zijn hebben we onszelf een kado gegeven. Een kado à la Liza en Wim. Een schilderij. Ja, je leest het goed, een Balinees kunstwerk. Ik hoor jullie al denken, hoe krijgen die dat mee in hun rugzak. Ik weet het ook niet. Het doek is vakkundig van het kader gehaald en opgerold met karton rond. Maar het kan niet in onze rugzak. Soms zijn de beste aankopen de dingen die je niet kan meenemen naar huis. Neen, het lukt ons wel. Vindingrijk duo.

Nog even genieten van de pier in Lovina en onze reis gaat verder naar Ubud. Het cultureel centrum van Bali.

6 reacties

  1. Mille Martine
    ·

    Alweer prachtig geschreven Wim,ik reis gewoonweg mee in mijn gedachten,zoentjes voor Liza en jou, mams

    Beantwoorden
    1. Mama
      ·

      Ben Ik toch een stomme koe geweest om zo jong te trouwen en kinderen te kopen . Had ook beter eerst de wijde wereld ingetrokken.!zit hier nu vast om allerlei redenen!
      Maar ja dan had ik zo ’n geboren schrijver niet tijdig op de wereld gezet!

      Beantwoorden
  2. Deckmyn Paula
    ·

    Wel jullie hebben toch een prachtige reis.
    Verlang naar jullie mondeling verslag.
    Mooie foto:s kus

    Beantwoorden
  3. Hedwig lietaer
    ·

    Hé hé! Wat een verhalen zeg,wist niet dat jij zo smakelijk,grappig en aanschouwelijk kon vertellen,het is alsof we het zelf mee maken!! Doet me terug denken aan Joke’s reizen! Geniet er nog volop van,want nu kort het toch hé! Groetjes aan Liza,zij doet dat super goed! Warme groetjes xxxxx

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *