Vanuit Langkawi vliegen we naar Georgetown. Een vlucht van 30 minuten, opstijgen en terug landen. Georgetown ligt in Penang. Het is het historische gedeelte van Penang met veel Britse invloeden. We weten nog altijd niet goed wie of wat een echte Maleisiër nu is. Ook in Georgetown heb je Little India en Chinatown. De meerderheid van de mensen die je hier ziet zijn wel Indiërs. De Indiërs buiten India kan je helemaal niet vergelijken met de Indiërs in India. Ik zou niet meteen durven zeggen dat ze zich meer hebben aangepast, maar het is makkelijker om met hen om te gaan. Natuurlijk kunnen ze sommige dingen nu eenmaal niet bedwingen. Het voordeel is dat we weer keihard kunnen afdingen. Liza wil oortjes om wat muziek te luisteren. Dan gaan we gewoon naar Little India. We hebben 5 ringgit van de prijs kunnen doen. Niet echt veel, maar we zijn er gelukkig mee. Hij test de oortjes eerst door het in zijn harige gehoorgang te proppen. Best, want de eerste werkten niet. Wanneer ik in een andere winkel een flesje water koop staat er een Indiër voor mij met een zak vogelzaad voor 6,0 ringgit. Draait hij de zak om en zegt hij heel serieus tegen de kassierster dat het 0,9 ringgit is. Haha, wat een grapjas. Neen, hij blijft proberen. Zelf de kassierster keek naar mij en vertelde mij dat ze altijd wel een truc vinden om minder te moeten betalen.
Georgetown is een ouder havenstadje met brede en smalle straten gevuld met oude koloniale gebouwen. Af en toe zou je denken dat je in Cuba bent. Ben er zelf nooit geweest. Maar de foto’s die ik al gezien heb lijken verdacht veel op deze plaats. Kleurrijke afgebladerde gebouwen, niet hoger dan 3 verdiepingen. De stad staat ook bekend om zijn ‘streetart’. Hier hebben ze het echt goed gedaan, de kunst plakt met de omgeving. Soms zou je er zo voorbij lopen.
Onze hostel is een modern kunstwerk. Een minimalistische hostel. Of zoiets. Heel het gebouw is wit geschilderd en de accenten als zetels en lampen zijn in het zwart. Iets te kaal naar onze goesting, maar het is in orde. Wij slapen in kamer 15. En dat hebben we geweten. Onder kamer 15 is namelijk een Indische bar. Een hippe bar weliswaar want het gaat er de hele nacht hard aan toe, wat een feest. Wanneer Liza om oordopjes gaat aan de receptie vraagt de nachtwaker “kamer 15?”. Het is dus een gekend probleem. En zo liep er ook eens een giftige duizendpoot door de gangen van de hostel en sprong er een muis in en uit onze zak. Een hostel voor iedereen.
In Georgetown heb je nog een oud gedeelte met paalwoningen. Het is bewoond door de Chinezen en alles is dan ook heel traditioneel aangekleed. In het midden van dit Chinese pittoreske hoekje zat een Indische vrouwtje die voor 5 ringgit henna verkocht. Ahja, Liza gaf haar hand en het vrouwtje begon te tekenen. Ik wil betalen en is het plots 15 ringgit. Had ik het niet kunnen denken. Geen goesting om weeral te moeten zagen dus betaal ik het gewoon.
er eentje die niet meetrapte. Natuurlijk begon het keihard te regenen. Een tropisch buitje die bleef duren. We hielden ons schuil in een van de winkelcentra maar het stopte niet met regenen. Dus gingen we dan maar met onze roze tandem door de regen fietsen als twee debieltjes. Zowel wij als alle locals vonden dat geweldig, dus zwaaien maar.
We nemen de bus naar Ipoh. Ooit de grootste economische stad van Maleisië omwille van zijn tin ontginning. Maar toen Maleisië Kuala Lumpur koos als nieuwe hoofdstad is Ipoh een beetje blijven steken in de tijd. Ook al wordt er luid gezegd dat Ipoh nog altijd vooruitgang boekt op toerisme vlak is het moeilijk te geloven. Het is terug een klein stadje, kleiner dan Georgetown, met vele Brits koloniale invloeden. Er staan terug prachtige gebouwen, maar veel van hen zijn niet goed onderhouden. Veel toeristen zien we ook niet. En de meest gezellige eet en drink etablissementen zijn veel te duur. We eten zoals altijd weer lokaal op straat en dat blijkt altijd weer het goedkoopste en waarschijnlijk ook het lekkerste. Ipoh staat ook nog bekend om zijn ‘white coffee’. Liza lust het wel, ik heb mijn koffie liever black. Neen, geen suiker, neen, geen melk. Een mens moet zich niet mengen in deze wanpraktijken. Zo doet men geen cola bij bier of geen cola bij whiskey. Zo doet men geen tralala in de koffie.
Na enkele uren en een nacht verlaten we Ipoh terug naar Kuala Lumpur. Hier verblijven we nog 2 nachten. En daarna vliegen we naar onze laatste bestemming. Vietnam, een land die normaal gezien het goedkoopste zou moeten zijn van heel onze reis, een land waar we al veel goede dingen over hebben gehoord. We zijn benieuwd. We gaan van Ho Chi Minhstad (Sai Gon) naar het Noorden en vliegen dan terug naar een eiland in het zuiden.
· Permalink
Weerom zo een mooi verhaal Wim en prachtige foto’s,zoentjes aan jullie beidjes
· Permalink
Wat een prachtige reis
wat zullen jullie veel te vertellen hebben.