Na een deugdoende nachtbus komen we aan in Hoi An. Hier hadden we al veel positieve dingen over gehoord van andere reizigers. Hoi An is de stad voor op maat gemaakte kleren. Dus het eerste wat we doen is verschillende klerenmakers bezoeken. We willen allebei een kostuum. Als je hier kwaliteit wilt moet je er ook voor betalen, maar nog altijd stukken minder dan in het Westen. Een deftig mannenkostuum kost je rond de 150 euro, dat kan je dus nooit vinden in België. We worden vriendelijk onthaald bij de eerste zaak die we binnenstappen. We kijken naar de stoffen, krijgen een beetje uitleg. Ze tonen ons voorbeeldboeken, maar ik vind mijn ding niet. Ik wil een kostuum uit wol, een oude Britse stijl, wijdere broek en bredere flappen op de borst, 3 delen pak en meerdere knopen op de jas. Om te beginnen hadden ze al geen wol en Liza vond haar ding uiteindelijk ook niet. De tweede klerenmaker was touché. Ze pushten niet teveel en gaven goed uitleg en ze hadden wol. Uiteindelijk vond ik mijn patroon en Liza was ondertussen verliefd geworden op een bloemetjespatroon. We hadden elk onze persoonlijke hulp. Mijn dame hete zogezegd “Lyn” en van Liza was het “An”. Lyn toonde me verschillende soorten ‘old skool’ kostuums op haar tablet. Ze tekende een uit in haar schriftje en het zag er veelbelovend uit. Liza deed net hetzelfde. Na even onderhandelen komen we uit op een prijs waar beide partijen zich kunnen in vinden. Vietnamezen zijn nogal bijgelovig. Ze geloven dat ze de eerste klant in de ochtend iets moeten kunnen verkopen om goed geluk te hebben de rest van de dag. En wat een geluk dat wij waarschijnlijk de eersten waren want er was niemand anders in de winkel en het was nog vroeg in de ochtend. 

Lyn meet mijn maten. Armlengte, beenlengte, borst, hals en nog zoveel. Alles krabbelt ze in haar schriftje. Dan steekt ze plots haar meetlint tussen mijn benen en trekt ze die omhoog. Enkele zweetpareltjes druppen van mijn hoofd. Ik blijf ijzig stijlstaan met mijn benen in lichte spreidstand en een starende blik vooruit. 

In de avond komen we terug voor de eerste pas sessie. Het mijne past bijna perfect. Lyn vind dit ook want ze kan niet van mijn poepke blijven en ze vindt het allemaal wel prettig ook al staat Liza vlak bij haar. Liza ziet er adembenemend uit in haar maatpak, een moordvrouw. Ze kan zo beginnen in Wall Street. Casual chique noemt ze dat. Na wat aanpassingen en nog 2 pas sessies is alles in orde en krijgen we onze nieuwe kleren mee. En nog voor we de deur uit zijn zegt Lyn dat ik Liza aan de kant moet zetten en voor haar moet kiezen. Neen dank u, ze was al dertig zeg.

Hoi An is een oude stad die gelukkig door UNESCO wordt beschermd. Het centrum is een wirwar van kleine straatjes met kleine winkeltjes, gezellige koffiehuisjes, kleermakers en souvenirshops. Het is verkeersvrij en dat maakt het een stuk aangenamer wandelen, ookal is het nog heel druk met al die toeristen. 

We nemen een Vietnamese kookles. We worden opgehaald aan ons hotel en we gaan samen met onze chef naar de markt. Daarna springen we op een bootje en varen we de rivier af. Uiteindelijk springen we nog eens over in een authentiek rond vissersbootje, daarmee varen we tussen mangroves om krabben te vangen en leert onze chef ons hoe we leuke souvenirs kunnen maken uit de mangrove bladeren. Daarna is het tijd voor de les. Ze houden toch heel erg van veel olie en vissaus. Het is allemaal heerlijk en we krijgen de recepten mee naar huis.

We nemen terug een bus van Hoi An naar Hue. In Hue heb je de oude keizerlijke stad van Vietnam. Het keizerlijk paleis is een replica van de verboden stad uit Peking. Door de vele oorlogen door de jaren heen is het nog slechts een schim van wat het ooit was, maar het is nog steeds een mooi bouwwerk. Buiten de verboden stad en een markt is er niet veel te zien in Hue. Na een dagje rijden met de brommer hebben we het ook weer gezien.

Onze volgende bestemming is Phong Na. Dit ligt meer in het binnenland, dichter naar Laos toe. Phong Na is eigenlijk meer een dorp die zijn naam op de kaart heeft gezet omdat het de ideale uitvalsbasis is om de grote gekende grotten rondom te bezoeken. Paradise Cave, Phong Nha Cave, Dark Cave enzovoort. Vele van deze grotten zijn zo groot dat er makkelijk een wolkenkrabber in past. Het dorp bestaat uit een straat met vooral backpackerhotels, de natuur rondom is adembenemend. Rondom het dorp liggen authentieke boerenvelden en rijzen er grote rotsachtige bergen omhoog versmacht door al het groen. De volgende dag huren we een brommer en starten onze rit richting Paradise Cave. Ze manen ons aan om de snelweg te nemen, maar ik rij de andere richting uit, laten we door de bergen rijden. En dat was een geniaal idee. De baan voert ons tussen het groen, de rotsen duwen de baan van links naar rechts en af en toe moet onze stalen ros serieus klimmen. Na een uur rijden in deze pracht komen we aan bij de grot. Er is een parking vol met bussen en dat belooft niet veel goeds. Bussen betekent groepen Aziaten en in groep zijn ze verschrikkelijk. Nu, dat weet iedere Bruggeling ook wel. Overdag mogen ze Brugge hebben, ’s avonds is het van ons. Eigenlijk zouden ze zoals auto-loze-zondag een Aziaat-loze-zaterdag mogen oprichten. Stel je voor, eindelijk ademruimte. 

Aan de ingang staan een soort van golfkarretjes om je een kilometer te voeren naar de ingang van de grot. Wij wandelen natuurlijk. Er is een trap in de grot en die moet je eerst afdalen. Het is en blijft een prachtig fenomeen zo’n gigantische grot. In een half uur heb je het ook wel gezien. Terug op de brommer richting Phong Nha Cave. Onderweg stoppen we aan een restaurant en als je er eet mag je er ook zwemmen. Heerlijk op deze hete dagen. Phong Nha Cave moet je met een bootje doen, de ingang ligt namelijk langs een rivier en zo moet je eerst binnenvaren. Natuurlijk staan we met onze mobilette aan de verkeerde kant van de rivier. We slaan de rots over en rijden door de boerenlanden heen. Het is hier zalig. Dit voelt als echt Vietnam, National Geographic stijl. 

Van Phong Nha nemen we de nachtbus naar Hanoi. De hoofdstad van Vietnam.