Iedereen heeft zo zijn redenen om naar India te komen. Wij kwamen met het typische Westerse idee, vakantie. We zijn niet het koppel die onze hele dag vooruit plant en overal de volle pot betalen voor een bakstenen monument, we kunnen ook niet een hele dag aan het zwembad smelten. Een stad of land bezoeken gaat voor ons meer om het slenteren in de straten, je ogen de kost geven, verloren lopen, eten en als het ons echt leuk lijkt een museum/sitebezoek. En dat maakt ons bezoek aan India erg lastig. Slenteren in de straten is echt niet ontspannend. De bekende plaatsen die je ziet op National Geographic of die je in je Trotter leest zijn allemaal afgebakende solide plaatsen. Bijvoorbeeld als je een burcht of paleis bezoekt is het wel mooi vanop afstand, vanbinnen trekt het meestal op niets en de buurt rond de sites lijken op dat ene donkere straatje in jouw stad dat je liever niet inslaat.

Ik denk dat er velen denken bij het lezen van onze blog dat we overdrijven. Het is natuurlijk onze ervaring en het kan voor een ander een aangenamere beleving zijn, maar niet voor ons.

Ik ben zot van online markten (eBay,Amazon,2de hands,…). Ik ken alle prijzen van alle items waarin ik geïnteresseerd in ben. Ik vind het zalig om het beste te krijgen voor de goedkoopste prijs. Maar bieden op een item achter je computer is zoveel aangenamer dan in de werkelijke wereld. Na een poosje ken je de prijs van een Riksja per kilometer. Bijvoorbeeld is dat in Jaipur 10 rupees. Als je dan een Riksja nodig hebt voor 5 km (50 rupees dus) vragen ze al snel 200 rupees. Goed geprobeerd. Maar dan maken ze er zo’n spel van als wij zeggen dat we er maar 50 betalen om dan na vijf minuten leuteren toch te mogen instappen. Je moet weten dat je in India al snel 5 riksja’s per dag neemt. Vijf maal per dag van je neus maken dat ze niet met onze (mijn) ballen moeten spelen is irritant. En dit doe je met riksja’s regelen, eten kopen, kleren kopen, ingang betalen … Vele malen per dag.

Jaipur. The pink city. We hadden het al op voorhand kunnen denken maar de Pink City is ook weer een toeristen val. De voorgevel is mooi geschilderd en alles die muur speelt geen rol, dus in India betekent dit dat mijn toilet thuis nog mooier is. Nu ja, in de Pink City heb je wel vele winkeltjes en stinkende straatjes die wel de moeite zijn.

In de Pink City hebben we wel een “afding toneel plan” uitgedokterd. Die gaat als volgt. Ze lokken ons hun winkel binnen. Eenmaal binnen ben ik de meest arrogante, ik kijk hen niet aan, ik doe alsof het mij allemaal niet interesseert. Liza kijkt lustig rond en ze dienen haar met allemaal broeken die toch tekort zijn. Zij denken dat ze een makkelijk slachtoffer hebben. Als ze iets mooi gevonden heeft went ze zich uitdrukkelijk tot mij alsof ze toestemming moet vragen. Dan hebben de Indiërs door dat ik de centjes draag en als de man niet blij is dan krijgt het vrouwtje niets. Dus wanneer Liza zegt dat ze iets moois heeft gevonden dan vraag ik de prijs. Ze vragen natuurlijk gigantisch veel. Dan gebaar ik dat Liza alles moet laten vallen en dat we vertrekken. En dat is de truc, want dan schieten ze in paniek omdat ze niets zullen verkopen. Dan is het gewoon een kwestie van afdingen tot je de ongeveer correcte prijs krijgt. Dit moet je wel op voorhand weten. Maar in de hostels vertellen ze je wel tussen welke prijs het zit. Je moet niet bang zijn om te zeggen wat je denkt. De winkelier zegt dan dat het de beste zijde is die er bestaat en ik zeg dan dat ik weiger zoveel te betalen voor een broek die door kinderen is gemaakt. Het ergste is dat ze dit zelf niet ontkennen. Money is everything.

Mensen zeggen dat India apart is. Een andere wereld. Dat kan ik nu wel beamen. Een cultuur waarin ik liever niet toe behoor. Een cultuur waar je als meisje gedoemd bent om afgrijselijke dingen mee te maken.

Zo vader zo zoon. Ik heb al gemerkt dat zelf kleine kleuter jongetjes meer te zeggen hebben dan hun mama. Op de bus richting Jaipur zat een vader, moeder en zoontje. Het zoontje begon de moeder te treiteren tot slagen toe. Met zijn vuistjes op haar hoofd, een klap recht in het oog. De vader die deed niets, hij gaf geen kik. Het duurde tot de snotneus aan de haren van de vrouw trok waardoor ze riep en de vader kalm iets tegen de zoon zei. Stel je dit voor bij ons op de bus. Het kriebelde bij mij om dat rotjong door de ruit te gooien. Ik ben niet het type die gaat wegkijken, nochtans iets typisch voor de Westerse bevolking. In India kan je niet anders dan af en toe te moeten wegkijken. Ik zeg het nogmaals, de vuiligheid, de armoede, de bedelaars, de stank doen me niet veel. Maar de ongelijkheid tussen man en vrouw is hier ziekelijk.

De mannenogen die Liza volgen zijn lustogen, diereninstincten. Ze kwijlen nog net niet. Ze groepen altijd samen en sommigen durven zelf rondcirkelen. Alsof ze klaarstaan tot ik mijn hoede laat vallen om hun slag te slaan. In het begin droeg ik nog een zonnebril omdat je ze zo makkelijk kan negeren. Nu draag ik die niet meer, zo kan ik hen aanstaren met mijn beste “killer” blik. De enige plaatsen waar we wel rustig kunnen eten zijn ketens als Pizza Hut en McDonalds. Jammer natuurlijk.

India zou waarschijnlijk een heel andere ervaring geweest zijn met alleen jongens. En mensen die naar India komen om alleen de monumenten en de wildparken te bezoeken hebben hierin gelijk, maar die hebben het werkelijke India niet gezien.

De koeien hebben ons niet zo graag. Ze lopen dus echt overal. Ik denk dat ze het ruiken dat wij koeien eten. Telkens als wij passeren worden ze wat zot. Zo kreeg ik in de Pink City een deftige kopstoot van dat beest. Beest tegen beest.

Terug in Delhi. Deze keer hebben we geluk. We zijn aangekomen in een prachtige hostel met een leuk dakterras. En eindelijk een welverdiend pintje. En inderdaad alcohol maakt dik. Na een maand zonder zie ik er zo magertjes uit, maar het voelt super.

Tot in Thailand! En Lukas, gelukkige verjaardag morgen. Ik neem een heilige koe voor je mee.