Met een ferry gaan we richting Ko Phi Phi. Dit zijn twee eilanden, het kleinste eiland is bekend van de film “the beach”. Van ver is Ko Phi Phi bijna onrealistisch mooi. Helder blauw water, rotsachtige jungle en gezellige gekleurde bungalows die zich verstoppen in het groen. Wanneer we aan wal gaan is het toch iets anders. Het eiland staat natuurlijk bekend als party eiland. Daarom dat we er slechts één nacht blijven. Gelukkig ligt onze guesthouse een stuk verder van het party strand. Overdag is het er heel rustig, iedereen ligt te slapen op strand of neemt een frisse duik in het lauwe water. Terug een beetje lachen met alle strandhangers, we love it. Wanneer het water helemaal wegtrekt liggen de boten vast op het strand en dat zorgt voor een postkaart zicht. ’s Avonds gaan we eens gaan loeren op het party strand. Machtig om te zien, net een grote kermis op het zand. Vuurshows, touwtje springen, beerpong en nog veel meer. Van al die feestende mensen krijgen we ook dorst. We bestellen een ‘cocktail bucket’, letterlijk een klein emmertje met ijs en je favoriete cocktail. Dit is het leven, op het strand met de voetjes 2 meter van de rollende zee liggend op een matras met een cocktail in de hand. We hebben dit eerlijk verdient. Van al dat reizen heeft een mens eens nood aan wat vakantie. Geloof me maar dat het niet altijd zo relaxt is. Iedere dag moeten plannen waar je naartoe wilt gaan, wat is de goedkoopste manier, onderhandelen, slechte matrassen, 35°C en een rugzak, eten zoeken. Inderdaad, dit weegt niet op tegen al dat moois die we nu meemaken. Ik ben blij dat ik Ko Phi Phi eens gezien heb, maar ik ben ook blij om terug te kunnen vertrekken, die ‘cocktail buckets’ vallen de volgende ochtend niet zo mee.

Met de boot naar Ko Lanta. Kleiner dan Phuket, groter dan Ko Phi Phi. Je komt aan in een klein vissersdorpje en dan namen we de Tuk Tuk naar ons hutje. Andaman Sunflower Spa and Resort. Een resort stelt niet veel voor in Thailand, er zijn zelfs hostels die zich een resort noemen. Maar ons verblijf ziet er magnefique uit. Een klein bamboo hutje zwevend boven de grond. Een dubbelbed met muggennet over, een toilet met een enorme gekko achter en een koudwater douche. Als kers op de taart, een hangmat voor het hutje. Ideaal.
We huren een brommertje om het eiland onveilig te maken. Al vanaf de eerste kilometers zie je prachtige witte stranden met enkele zonnekloppers. De baantjes vloeien sierlijk door de jungle. Als je in de zee springt is het water zo warm dat afkoelen er niet echt in zit, dit neemt niet weg dat we er gemakkelijk uren in dobberen.

Op het kleine eiland is ook een natuurreservaat. Aan de receptie van het reservaat staan nog bezoekers. De apen springen uit het struikgewas en stelen alles van voedsel die ze kunnen pakken. Het is zalig om te zien hoe ze de zonnecrème van een toerist uit zijn zak halen. De onwetende toerist wil zijn zonnecrème terug maar de aap gooit het verder weg, terwijl de toerist zijn zonnecrème opraapt heeft de aap al iets anders van zijn brommer gestolen. Sommige toeristen zijn echt dom. Een aap met ballen springt op onze brommer en probeert het zadel open te rukken om in het koffertje te raken. Haha sukkel, het is op slot. Na een korte maar krachtige wandeling door de jungle van het reservaat leggen we ons plat aan het aanpalende strand. En daar is die aap met ballen terug, hij zet zich op enkele meters naast ons met zijn rug tegen de boom. Hij negeert ons alsof hij daar gewoon even wil chillen. Nieuwsgierigheid zit in de natuur van de aap, als een aap iets ziet dat hem interesseert kan hij zich niet bedwingen om een kijkje te nemen. Dus meneertje zat niet zomaar tegen die boom, hij wil onze rugzak. Natuurlijk ben ik een grotere aap die me niet laat beet nemen. Na een poosje heeft hij het gemunt op de rugzak van onze buren. Stiekem springt hij ernaar toe terwijl zij in de zee zwemmen, hij zet zich op zijn poepke neemt de rugzak en ritst hem rustig open. Natuurlijk ben ik zo vriendelijk om hem weg te jagen. Ze zijn zeer agressief als je ze gewoon met lichaamstaal wilt wegjagen. Dus is het beter om een grote steen van de grond te halen en te doen alsof dat je gaat gooien, dan zijn ze direct weg. Voila, de buren hun bezittingen gered.

Genoeg over apen. Liza heeft honger. Overal langs de kronkelende baantjes heb je kleine restaurantjes met een prachtig zicht op de zee. Voor 5 euro heb je er gegeten en gedronken voor twee. Met de brommer komen we terecht in Ko Lanta old town, daar zie ik een klein wegwijzertje met “barbershop”. Het is wel erg warm met die baard. Goed, hij gaat eraf.

Bizar maar waar, plukt hij ook de haren van mijn neus, mijn oorlellen en voorhoofd. Dit voor 2,5 euro, geweldig. ’s Avonds zitten we op het strand met elk een cocktail in de hand. Ideale afsluiter van de dag.

Van Ko Lanta rijden we eerst met een minivan enkele uren naar het Noorden richting Krabi, daar nemen we nog een bus die ons voert naar de ferry. Die vaart ons naar onze volgende bestemming Ko Phangan.

Hier overnachten we in V-View Beach Resort. Pal op het strand. En wat voor een strand. In de verte zie je Ko Samoi liggen, je kan honderd meter in de zee wandelen en het water komt nog maar aan de knieën. En wat zijn we vandaag? Nationale Liza Dag. 26 jaar is de jongedame nu. Dit wordt een hele dag eten en op het strand liggen.

Laat me eens iets ‘expliceren’ zoals we dat zeggen. Mannen die veel aan watersport doen, met een zwemshort hebben dit probleem wel eens. Als je veel in de zee gaat, met al dat zout, dan begint je zwemshort te schuren. Iedere avond je short uitwassen of eens afwisselen van short helpt niet. Dus wat gebeurt er dan. Wel de voortplantingsrugzak die wij mannen heel ons leven moeten meezeulen wordt wat geïrriteerd. Dit door de combinatie van ‘voortplantingsrugzakzweet’, zoutwater en wrijving. Mijn eerste ervaring hiermee was tijdens mijn vroegere surftrips, van telkens op en af je surfboard te kruipen. Een man praat moeilijker over zijn edele trots. Maar tijdens de surftrip hadden alle mannen dit probleem, dit maakt het dan al wat makkelijker bespreekbaar. Dus hier in Ko Phangan, na al die dagen zon zee strand had ik ervan. Op naar de apotheek om talkpoeder voor baby’tjes. Ah gevonden, “anti diaper rashes en skin irritations”, perfect. Voila, betalen en tegen de apotheker zeggen dat het voor onze kersvers geboren baby is. Talkpoeder wat een wondermiddel en als je een scheetje laat maak je wolkjes, geweldig.

Zo komen we weer aan een prachtige zonsondergang. Oké de zon is hetzelfde als in België. Van mango oranje tot vuurrood om dan te zakken in de zee en een roze wolkengloed na te laten. Maar de omgeving is hier wel iets dromeriger dan onze flatgebouwen. Palmbomen, kokosnoten, tropische vogels, krekels, een schommeltje en ons Liza. Ah wat een leven heb ik nu. Zo mag het ieder dag zijn. Eerlijk gezegd was ik niet zo enthousiast om Thailand te bezoeken. Achteraf gezien was dit de beste beslissing ooit. Wie zijn jaarlijkse vakantie nog niet geboekt heeft kan beter hier komen eilandhoppen voor twee weken. De vliegtickets zijn goedkoop, het leven hier is goedkoop en je verblijf is voor 25 euro per nacht (wat al duurder is) prachtig. En met dat Chang of Singha bier kan ik wel leven.