New Delhi

Na een korte vlucht vanuit Nepal komen we aan in de mooie luchthaven van New Delhi. Zalig om weer wat luxe te zien. We nemen een schamele taxi richting onze hostel in Laxmi Nagar. Inderdaad het is er druk op de baan, maar het ziet er veelbelovend uit. We rijden zo’n half uur en dan worden we gedropt aan het metrostation dicht bij onze hostel. Oké het loopt er vol met mensen.

De hostel lijkt op het eerste zicht in orde. Wanneer het om 24u ’s nachts nog niet stil is en die irritante Japannezen niet stoppen met roepen heb ik er genoeg van. Ik stap uit de kamer, ga naar de hostelverantwoordelijke en vraag hen of ze nu eindelijk hun cinema televisie willen uitdoen en eisen dat de Japannezen hun mond houden of naar buiten gaan. De meeste hostels hebben een avondklok wanneer iedereen iets stiller moet zijn en als je lawaai wilt maken moet je dat buiten doen of uitgaan. Hun televisie ging uit, de Japannezen keken maar scheel naar mij maar zwegen tenminste. Ook heb ik een andere kamer gevraagd ver weg van de leefruimte. Het was allemaal geen probleem en ze vonden het een terechte opmerking.

De volgende dag was de manager van de hostel aanwezig en die kwam zich nogmaals excuseren. Ik wil niet arrogant zijn, maar slapen is heilig.

Onze eerste stappen in Delhi duren ongeveer 6u. Op zoek naar de “red fort”. Het simpelste en goedkoopste is een metroticket. De metro is zoals in iedere grootstad druk, maar tijdens de spits moet je jezelf erin proppen. Het zit er vol van de mannen. Als snel gleuren honderden mannenogen richting Liza. Voelt wel goed voor mij. Kijken mag, aankomen niet.

De Indiërs zijn blijkbaar zot van drummen. Drummen met hun buik en ellebogen. Sta je ergens in een rij dan voel je een goedgevulde Indische buik in je rug. Zachtjes streelt hun neusademhaling op je schouder en met een beetje geluk heb je een snorretje in je oor. En je moet veel in de rij staan. Als je een metro ingaat moet je door metaaldetectoren, gezellige rij. Als je de metro opstapt sta je te drummen in een gezellige rij. Als je eten besteld sta je te drummen in een rij. Als je wandelt van punt A naar B sta je heel de route te drummen. Het is echt om zot van te komen. Stilstaan doe je niet, drummen is de manier.

Af en toe komt er een “vriendelijke” jongeman vragen waar we naartoe gaan, legt hij uit wat we moeten zien en dat hij simcards verkoopt. Allemaal een grote ‘scam'(leugen). Gewoon negeren en ze geven op.

New Delhi is net als Kathmandu. Het is gewoon groter op alle vlakken. Meer vuiligheid, meer mensenmassa, meer verkeer, grotere banen, grotere gebouwen. Alleen zijn ze hier arrogant. Arrogant tegenover ons, arrogant tegenover elkaar. Soms vragen we wel eens iets aan iemand uit de straat, maar je moet goed kijken aan wie je het vraagt. Ze zorgen ook niet voor elkaar zoals in Nepal en ze bedelen op alle mogelijke manieren.Het is hier een stuk warmer dan in Nepal, zo’n 30°C. Daarom ruik je af en toe wel eens een minder aangenaam parfumtje.

Je bent voor India of je bent er niet voor. Ik denk dat Liza en ik er niet voor zijn, toch zeker niet voor Delhi. Het ligt niet aan het verkeer, de vuiligheid. Het is de massa mensen die alles minder aangenaam maakt, het constante fysieke contact met iedereen.

Anderen die we tegenkomen gaan naar Goa of Rishikesh. Goa is wel mooi maar het zit er vol met Britten en Russen om zich plat te zuipen. Rishikesh is ook mooi en rustiger maar daar zit het vol van de hippies en yogafreaks, niet echt onze stijl van mensen.

Na een avondje vergaderen hebben we besloten om enkel nog naar Agra en Jaipur te gaan. We vinden dat we India nog een kans moeten geven, maar we vinden ook dat we er ons goed bij moeten voelen en dat betekent dan dat we liever onze tijd in andere oorden doorbrengen. 28 februari vliegen we naar Thailand.

In de hostel hadden ze iemand gebeld van een koerierdienst om achter onze dikke slaapzak en bergkleren te komen. Het was ons plan om die te verzenden naar België om zo het zwaarste gewicht uit onze rugzak te verwijderen. De prijs was op voorhand afgesproken en het mocht niet meer dan 10kg zijn, de omvang van de doos deed er niet toe. Daar stond onze koerier dan met onze doos. Hij plooit de doos en wij vullen hem. Perfect. Hij snijdt nog wat aan de doos zodat het pakketje wat kleiner is. Hij sluit de doos en weegt hem. 10,5kg. Lap zeg, maar we halen er twee broeken uit en hij weegt nog maar 9,8kg. Perfect. Of toch niet. De koerier zegt dat de dimensies van de doos te groot zijn. Uhm wat is er met die kerel, dimensies deden er niet toe. We moeten meer betalen. Maar dat vind ik niet oké. Tijd voor een Indisch, Engelse, Nederlandse discussie en veel non-verbale communicatie. Wat een irritant ventje. Waarom neemt hij dan een te grote doos mee? Zot kom ik. Liza beaamt me om kalm te blijven. Waarom maken ze het zo moeilijk als het zo makkelijk kan. Gewoon voor meer geld denk ik dan, maar ze vergeten dat ik een gierige aap ben. Uiteindelijk mondt het uit in een discussie tussen de manager en de koerier. Oké zegt de manager, hij zal het pakket meenemen voor de afgesproken prijs. Dit na 1u kakelen. Hoe kan Budha nu zo rustig blijven in dit land.

4 reacties

  1. Deckmyn Paula
    ·

    Het verschil is groot dit is geen natuur.
    Je word er nog zot vertrek maar.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *