We staan terug vroeg op en onze Bob Marley was gelukkig niet zo spraakzaam als gisterenavond. Om 8u zijn we op pad. Sinds deze nacht heb ik een beetje last van hoogteziekte door de lagere zuurstofgehalte in de lucht. Dit drukt zich uit in een irritante drukkende hoofdpijn. Het is een vorm van oedeem in de hersenen. Optie één is terug een stukje dalen, optie twee is heel traag wandelen en ondertussen moet je lichaam zich aanpassen. Natuurlijk gaan we gewoon door maar dan rustig aan. Van ‘Lower Pisang’ tot ‘Manang’ zou het maar 4u wandelen zijn en niet teveel stijgen. Manang ligt op 3600m hoogte en is een van de grotere dorpen in het Annupurna gebied.
Kort na de middag komen we aan in het zonnige Manang. We eten er iets en kiezen een mooi hotelletje in de zon. Ook de Britten en nog enkele anderen verblijven hier ook. Velen hebben al last gehad van hoogteziekte en zo te zien viel het van mij nog mee. Er zijn er die moesten overgeven, anderen voelden zich dronken of hadden ook hevige hoofdpijn.
Laat mij u even voorstellen Mister Niema. Niema is een echte sherpa, hij heeft al meer dan 20 keer over de Thorang La Pas gewandeld en kan dit nog navertellen. Ook de Mustang trek en de Everest trek staan op zijn palmares. Een geweldig lieve kerel van rond de vijftig. Hij is nogal timide en praat alleen wanneer hij zich op zijn gemak voelt. Eerst en vooral heel veel respect voor de sherpa’s. De meesten hebben 3 grote bergrugzakken die ze dragen met een touw rond hun hoofd. Dat zal al snel boven de 25kg wegen. Liza en ik kunnen het maar moeilijk geloven dat toeristen dit deze sherpa’s aandoen. Dan kunnen ze wel het argument bovenhalen dat het hun economie steunt maar dat wil niet zeggen dat ze zelf niets moeten dragen. Omdat wij zelf onze rugzakken dragen zien ze ons minder als toeristen en meer als trekkers, er is een groter wederzijds respect. Niema is de sherpa van ons Brits koppel en zij verzorgen hem goed. Niema vertrok de trekking met een zielig truitje en een verkoudheid. Ze hebben hem een extra jas gegeven en ze eisen op iedere slaapplaats dat hij goed te eten krijgt. Niema bloeit helemaal open en kan veel toffe verhalen en weetjes vertellen over de bergen.
We blijven een dag extra in Manang om ons lichaam te laten wennen aan de hoogte. ’s Avonds zitten we met een groepje van twaalf trekkers rond de kachel. Dan komen de straffe verhalen van Niema naar boven. Zo vertelt hij over de 46 Israëlieten die tegen het advies van alle sherpa’s in over de Thorang La Pas (5400m) gaan terwijl er iets niet pluis was met het weer. Alle Europeanen zijn die dag in de highcamp gebleven. Alle vertrokken Israëlieten zijn dood teruggevonden, dood gevroren. Het weer veranderde dus in een sneeuwstorm en de sherpa’s konden dit voorspellen. Hier en daar hangen er ook posters van mensen die alleen de pas overgingen en nooit aan de andere kant zijn aangekomen. Niema heeft ooit al eens het beschermde sneeuwluipaard gezien. Hij vertelde ook over iemand die met een jeep van Besisahar in een dag naar Manang is gereden, hij at er en viel dood. Dood door de hoogteziekte, van 800m tot 3600m in een dag is niet oké. Daarom dat wij er 6 dagen te voet over gedaan hebben om traag aan de hoogte te wennen.
Om nog meer aan de hoogte te wennen moet je je lichaam trainen. Daarom de extra dag in Manang. Samen met Niema en enkele Britten klommen we zonder rugzak iets hoger tot 3800m. Dit is een ideale training omdat je achteraf toch terug moet dalen . Vanop de top had je een prachtig zicht over het ijsmeer en een gletsjer.
Een luid gekraak. Nog geen seconde later draait Niema zich om en roept “avalanche”. We draaien ons allen om en zien inderdaad een kleine lawine op de gletsjer. Gelukkig ligt die toch nog een kleine kilometer van ons. De natuur vol verrassingen.
· Permalink
Chapeau wi.. amai ?toch voorzichtig zijn he?keep on trekking??Dad?
· Permalink
Verzorg jullie goed en wees voorzichtig schatten,zoentje mams
· Permalink
Straffe verhalen maar wat een ervaring en wat een zicht op de mooie natuur geniet verder van deze avontuurlijke tocht ?