We keren terug naar regio Canggu. We gaan nog net net iets verder, Kedungu. We verblijven in Kedungu Surf Camp. Klinkt heel gewoon maar het is een luxe villa met personeel. Als we toekomen krijgen we door een of andere reden een gratis upgrade. De volgende dag krijgen we terug een downgrade, naar de oorspronkelijk geboekte kamer. Maar geen nood, de oorspronkelijke kamer vonden wij veel aangenamer. Het is een open villa, de gelijkvloers is helemaal open rondom rond. Dus de keuken is half in open lucht, het zwembad ligt in de villa met Daarnaast een open living. Zalig als je je huis zo kan bouwen dat de natuurlijke geur van buiten je woonkamer vult.

Hier verblijven we nog 3 dagen om te surfen in Canggu. We huren een brommer om ons te verplaatsen en voelen ons al helemaal aangepast aan het Balinese verkeer. Er is maar een regel in dit verkeer. Je mag altijd de kortste weg nemen, bochten afsnijden, spookrijden enzovoort zolang je het maar traag en voorzichtig doet en geen andere verkeersdeelnemers in gevaar brengt. Dus wanneer je in de verte een hele groep brommers ziet spookrijden op jouw rijstrook hoef je niet bang te zijn, nog voor ze een armlengte van je af zijn rijden ze allemaal terug op hun rijstrook. Wanneer ze jou passeren nemen ze weer heel de baan in. Er zijn geen echte voorrangsregels. Er is wel een heel belangrijke regel te onthouden: in welke situatie dan ook, als iemand uit een straat voor jouw neus schiet dan heeft hij voorrang, rij je erop ben je de pineut. Ze rijden hier links, dus soms vlamt er een brommer net voor jou uit een linker zijstraat zonder ook maar een blik naar rechts te werpen. Ook mocht hij uit een rechter zijstraat komen. Een beetje zotjes, maar ze zijn voorzichtig. Zo gaan ze nooit blind een drukke baan oprijden.

Na een uitputtende dag surfen gaan we naar een lokale avondmarkt waar we een maand geleden ook al eens geweest waren. Er zijn goedkope cocktails, wereldkeuken en een heel gezellige sfeer.

Het surfen in Canggu is nog net goed genoeg om het te leren met een goeie instructeur. Met net goed genoeg bedoel ik niet dat de golven te klein zijn, integendeel. De zee is er enorm krachtig, zoiets komt niet voor in België of uitzonderlijk in de wintermaanden. Het is ook niet te vergelijken met de golf van Biskaje waar we jaren terug altijd naartoe gingen. Hier zijn het mooie lange stroken, met dicht bij het strand een dikke krachtige laag schuim. In de diepte zie je telkens een prachtige watermuur oprijzen die dan neerkomt met een verpletterende waterslag. Net iemand die met zijn vlakke hand die irritante mug doodmept. Ik verschiet van Liza haar surfkunsten. Ze begrijpt wat de zee doet en dat is zo belangrijk om te kunnen surfen. Jaja het is een echte surfbabe. Elegant vallen is haar sterkste manoeuvre.

De zee heeft voor ons altijd iets rustgevend gehad. Ik denk dat vele mensen dit met ons delen. Omdat het zo oneindig ver en groot lijkt creëert het een soort machtsgevoel over wij kleine mensen. Het is iets wat de mens moeilijk zal kapot krijgen. Onbewust legt het zelf de grootste babbelaars het zwijgen op. Wanneer je surft begrijp je nog beter waar de zee tot in staat is.

Het is de laatste dag surfen. Het is tijd om kennis te maken met de kanjers diep in de zee. Ik smijt mijn plank in het water en begin te peddelen. Eerst de kleinere golven voorbij die mij het eerste water in de broek bezorgen. Wanneer ik hier voorbij ben komen de grote schuimlagen op mij af. Daar kan ik met mijn grote plank niet zomaar over, maar mijn plank is ook te groot om hem onder het schuim te duwen. Dus telkens wanneer een schuimlaag komt draai ik mezelf en de plank om. Zo lig ik onder water onder mijn plank en rolt de golf over de onderkant van de plank. Na enkele malen mezelf te verzuipen kruip ik terug op mijn plank en begin ik te peddelen. Hard, keihard peddelen want nu moet ik voorbij die kanjers. En daar zit ik dan, diep in de zee met niemand rond mij. Ik zie een dikke 100m naar links ook iemand op zijn plank zitten. Het is hier stil. De horizon is zo kalm, de zon schittert op het water en af en toe rolt een beginnende golf onder mij door. Moedertje zee duwt me dan zachtjes de lucht in dat ik nog een mooier zicht krijg. Het strand lijkt nu zo ver weg, je hoort niets meer van de menselijke beschaving. Enkel het geluid van de golf die achter mij toeklapt. De spanning in mijn lichaam begint zich op te bouwen. Wanneer ik mij terug richt naar de kust zie ik de golven groter worden en toeslaan. Mijn hart begint wat harder te pompen en er ontstaan enkele nerveuze kriebels in mijn buik. In Spanje zat ik ook eens toevallig tussen de grote golven en die keer heb ik het geweten. Toen heeft de zee mij letterlijk heen en weer gesmeten, liters water in mijn maag gepompt en me weer op het strand uitgesloten. Maar deze keer ben ik beter. Deze keer gaan we ervoor. Ik hoor al mijn zelf ingebeelde staande ovatie na het prachtig uitrijden van een mooie ‘barrel’ (golf). Gedaan met die kleine golven, nu wil ik zo’n kanjer.

Het water begint te stijgen, een mooie lange lijn. Dit wordt mijn golf. Ik leg mij plat op mijn plank. Rustig ademen Wim. Neen dat lukt niet, de adrenaline neemt de bovenhand. Ik begin te peddelen en neem af en toe een glimp over mijn rechter schouder. Hij komt dichter en begint zijn spieren te tonen. 2 meter, 3 meter. Ik peddel harder dan ooit. Hij stopt niet met groeien. Daar is hij dan enkele meters achter mij, een kanjer van 5 meter of meer, ik weet het niet. Ik peddel zo hard als ik kan en hij trekt me de lucht in. De neus van mijn plank wijst meer en meer richting de diepte van de zee. Nu of nooit, ik kijk recht naar beneden, een glazen betonnen muur. Ik spring recht. Ik besef dat ik me al te hoog op de golf bevindt en dat dit geen goed teken is. Ik ben een fractie van een seconde te laat recht willen staan. 

Alles veranderd in een seconde. Het wordt geen staande ovatie, geen lange surf. Het is een moment van hel.

Ik voel mijn buik van de plank komen en daar stort ik dan recht naar beneden. De klap valt nog mee, maar de golf, mijn golf toont geen genade. Hij stort zich op mij neer. Samen met mijn plank word ik de diepte in gesleurd. Mijn ogen opengesperd, mijn lichaamsdelen worden naar alle kanten uiteen getrokken, de plank die met een leash (touwtje) aan mijn voeten hangt trekt me terug de diepte in. Het heeft geen zin om te beginnen zwemmen. Ik weet niet waar boven of onder is. Ik kan alleen maar wachten, in een bolletje blijven en mijn hoofd beschermen. Ik zie licht en begin te zwemmen. Ik kom boven water en neem diep adem. Net genoeg adem om de volgende golf te overleven die erna kwam. Terug word ik de diepte ingetrokken. Deze keer rukt hij bijna mijn linkerarm af. En toch is het niet zo’n hel. Het is er stil onder water. Moeder natuur rolt je heen en weer en wanneer je niet tegenstribbelt kan ik er zelf in een bepaalde vorm van genieten. Het is iets moois dat ze je zo vasthoudt. Ik voel plots zeewier over mijn rug vrijwen. Rif of rosten. Ik zit boven rif of rosten. Wanneer ik terug boven kom grijp ik mijn even verzopen plank en klim er net vroeg genoeg op voordat de derde schuimlaag mij meezuigt. Toch ga ik weer onder maar ik kan mezelf snel bevrijden. En nu vlug richting het strand.

En daar zit ik dan uitgeput op het strand. Neen voor vandaag was dit genoeg. Wij Belgen zijn goede zwemmers. Het wordt ons meestal van kleins af aangeleerd. Dus wij kunnen wel tegen een stootje van moeder natuur. Maar dan kan ik niet begrijpen dat al die Japanezen ook willen leren surfen. Zie ze daar liggen de dutsen, ze kunnen zelf nog niet zwemmen. Stel je voor dat die door de stroming van de zee daar tussen de kanjers terechtkomen. Er zal geen enkele persoon zot genoeg zijn om die daar te gaan redden. Redders op het strand heb je hier sowieso niet.

Op het strand zie ik een moslima helemaal bedekt in haar boerkini wandelen. Dit met een knalroze surfplank onder haar arm. Dat is fantastisch, dat is vrijheid. Iedereen mag dragen wat hij wil op het strand. En vrij kunnen sporten is voor iedereen een recht.

Terug in onze luxevilla. Het begin van de nacht begint al niet goed. Er springt een soort van krekeltje op Liza en Liza springt met een soort gek sprongetje uit bed. Ze neemt haar slipper. Dood, het krekeltje is dood. Dan begint ze toch wel een zoektocht. Hupla nog eentje dood. Ze heeft er twee gedood en ze noemt het al een plaag. Ze gaat niet naar bed voor dat we die plaag niet hebben uitgeroeid. Dus Wim wordt onschuldig weer betrokken in deze wrede oorlog. Zo slaan we er vier dood, vooral in de regio van onze kussens. Dus generaal Liza verandert de tactiek. We slapen omgekeerd. De kussens leggen we aan het voeteinde en we slapen vannacht zo. Luitenant Wim moet gewoon zwijgen en ja knikken. Wat een 4-koppige krekelplaag niet doet met een mensenleven. Volgens Liza waren het twee grote en twee kleine krekels. Dus hebben we volgens haar een gezinnetje gedood. Koelbloedig.

De laatste avond in Kedungu gaan we naar een verlaten strand. Overdag is het er toch verlaten want wanneer wij toekomen lijkt het erop dat heel de regio daar ook is. Er staan zeker 300 brommerkes. Het strand loopt vol van gezinnetjes die er in de zee spelen. De jongens voetballen, de meisjes giechelen en de mannen zitten apart hun geld te vergokken. Er zijn verschillende kleine marktkramers die hier hun lekkere maaltijden verkopen voor minder dan 1 euro.

Op hetzelfde strand worden de overleden mensen verbrand in ceremoniestijl. Wanneer we in ons dorp langs de baan iets drinken passeert er een heuse stoet met iedereen in traditionele kledij. Ook passeren er mannen in het wit met een doodskist op hun schouders op bamboo. Over de kist ligt een groot wit laken en heel wat mooie bloemen. Hier treurt men niet om de doden, hier is het een groot dorpsfeest. Het voelt wel raar aan. Wij zijn gewend om sereen te zijn en zij zijn luidruchtig en open. De verbranding hebben we niet bijgewoond, daar voelden we ons niet genoeg betrokken voor.

We reizen de volgende ochtend naar Kuta. De laatste stop, dit hebben we zo lang mogelijk uitgesteld omdat het zo toeristisch is. Maar het ligt vlakbij de luchthaven. Wanneer we aankomen in onze geboekte hostel loopt het al van de eerste seconde terug mis. We hadden op voorhand betaald voor 3 nachten, 2 personen. Zoals ons eerste hotel in Bali zeggen ze dat we maar voor een persoon betaald hebben en dat we dus nog eens hetzelfde bedrag moeten opleggen. Een mens wordt er zot van. Nadat ik mijn boekingsbevestiging toon waar alles klaar en duidelijk op staat geloven ze mij nog niet. Ze zeggen dat ik verkeerd geboekt heb. Ik verplicht hen om te bellen naar de boeking site (Agoda). Ik kan me daar zo kwaad in maken als ik onterecht een leugenaar genoemd word. Om een of andere reden begint mijn rechterhand dan hard te beven van woede, enkel mijn rechter. Wanneer ik dan iets wil tonen op mijn GSM maakt het alles wat moeilijker. De dutsen begrijpen zelf niets van hun boekingprogramma. Ik stel hen voor om hen te helpen. Ik weet als ik boek dat zij een bevestiging krijgen met de info op. Dus als ik die mail van hen kan openen heb ik dubbel bewijs. Zo gezegd zo gedaan, ze geloven me nog niet. Ow ow ow. Ons Liza gaat haar moeien. Ik zie haar van achter de comptoir oprijzen, drie stappen naar voor. Ze begint daar van haar neus te maken, zo zie ik haar zelden. Beide receptionisten worden de mond gesnoerd, ze weten niet wat te zeggen. Zelf ik zit daar met mijn mond open en een klein beetje urine in de onderbroek. Jawadde dadde, wat een vrouw.

De eigenaar van de hostel arriveert op de meest onbeleefde manier. Eind goed al goed. Ik eis terug dat hij het boekingcenter opbelt. Uiteindelijk doet hij het en krijgen wij gelijk. We weigeren er nog te slapen en vragen een volledige terugbetaling. En dat was in orde.

We gaan een koffietje drinken om even tot rust te komen. We boeken een nieuwe hostel. We krijgen een warme welkom en alles loopt perfect. Het is een hostel waar je in een soort kast slaapt waar ze een dubbele matras in smijten. Best wel gezellig. We hebben al enkele keren in zo’n kast geslapen op onze reis.

Kuta is een moderne versie van Blankenberge. Vol met Australiërs. Er zijn verschillende grote winkelcentra, vele surfwinkels en kleine zomer boetieks. In Kuta heb je ook “waterbom Bali”. Het beste water pretpark van Azië en het tweede beste van de wereld. Dit mogen we niet missen. Het is een fantastische dag spelen in het water. Er zijn immens veel toffe glijbanen met banden en matjes. Ook Liza verlegt haar grenzen. Ze kruipt in zo’n capsule waar de grond onder je plots verdwijnt en dan glij je de dieperik in. Zalig.

Dit is een mooie afsluiter van ons avontuur in Indonesië. Vandaag nemen we het vliegtuig naar Maleisië. We blijven er twee weken en bezoeken Kuala Lumpur, Langkawi, Georgetown Panang en misschien nog Malakka. Daarna Vietnam en de 20ste Juni landen we in Zaventem.