Kuala Lumpur of zoals de inwoners zeggen KL. De grootste stad die we ooit al gezien hebben. We waren onder de indruk van Bangkok, maar KL lijkt nog bombastischer. Onze vlucht vanuit Bali naar hier verliep perfect. Onze taxi was een heel aardige man die ons netjes afzet voor onze condo. Een condominium zijn verschillende grote appartementsblokken tezamen die van alles delen. Zo is er een fitnessruimte, taekwondo​zaal, speelpleintje, verschillende zwembaden en dit alles is omheind met hekken en security. Een kleine woongemeenschap. We wonen vijf dagen bij Ella en Mido in hun appartement. Ze zijn ongeveer even oud als ons. Ella is half Maleisische, half Nederlandse die uiteindelijk haar jeugd in Amerika heeft doorgebracht. Mido is geboren in Jemen, maar woonde heel zijn leven in Saudi-Arabië. Ze leven nog samen met … (naam vergeten), zij is Indische. 

De eenvoudigste manier om hier de stad te zien is met het openbaar vervoer. Dit kan een tram, trein, metro, bus of monorail zijn. Alles is verbonden met elkaar. Aan de overkant van ons verblijf is een metrostation. Onze eerste stappen zetten we in KLCC. Hier staan de Petronas Twin Towers. Ik heb denk ik nog nooit zo’n hoge gebouwen gezien. Alle gebouwen rondom lijken ook allemaal zo groot. Wanneer je erdoor wandelt en je neemt een andere uitgang heb je geen idee waar je terechtgekomen bent. Maleisië is grotendeels Moslim. In KL is het een mengelmoes van Maleisiërs, Chinezen en Indiërs. Dus heel veel verschillende religies door elkaar. Maar alles loopt hier perfect, niemand zit elkaar aan te gapen. Je voelt je ook zeer veilig. Naast KLCC heb je Bukit Bintang. Het paradijs voor iedere vrouw. Het is de ene shoppingmall na de andere. En ze zijn terug gigantisch. Ik kan nu al niet meer bijhouden hoeveel van die reuze shoppingmalls we al gezien hebben. Niet om te shoppen, gewoon voor de airco. Er is zelf een mall met een pretpark in verwerkt. De achtbaan loop dus echt door het winkelcentrum, het heeft zelf loopings. 

Door al deze verschillende culturen heb je ook verschillende eetgelegenheden. Je kan eten in Little India of Chinatown. Het grappige is dat het echt goede replica’s zijn van hoe hun land echt is. Little India liep ook vol van het volk en het was even hectisch als India. In China zijn we nog niet geweest, maar dat zal ook wel hetzelfde zijn. Je kan hier eten met twee voor 6 euro maar dat is al veel. Of je eet op straat zoals ons en dat betaal je hoogstens 2 euro voor twee. Dus als je elk voor 10 euro eet, dan eet je al in een van de betere restaurants. 

Dit is de eerste stad waar ik denk dat het slim is om hier even te wonen en te werken. Ze verdienen hier met een gewone job al een derde meer dan ik. De huur van een appartement is een beetje hetzelfde als bij ons, maar de elektriciteit en gas zijn hier hoogstens 15 euro per maand. Een auto heb je niet nodig want voor minder dan 50cent neem je hier het openbaar vervoer naar je werk. Koken is duurder dan op straat eten. Dus je kan overal take-away vragen op straat en het is gezonder dan bij ons. 

Ik weet niet wat onze huisgenoten met hun geld doen, maar zij denken dat wij rijker zijn dan hen, niet dus. Mido is wel een grappige kerel, een typische Saudi. Hij is echt lui, denkt alleen aan zichzelf en hij moet gediend worden. Zo ging ik op een avond met Ella en Mido gaan biljarten. In de auto rijdt hij alsof de hele baan van hem is, zelf zijn vriendin zegt dan dat hij moeten stoppen met rijden als een Saudi. Als hij iets wilt dan knipt hij met zijn vingers of hij roept naar de ober of klapt luid in zijn handen. Na een spelletje biljarten willen we opnieuw spelen en leg ik de ballen op tafel in de driehoek. Hij stopt me en hij zegt dat de obers dit moeten doen. Dus knipt hij met zijn vingers, wijst onze tafel aan en daar komt de ober onze ballen goed leggen. Hoe absurd. In het algemeen zijn ze in Azië (de landen die wij bezocht hebben) niet bang van een beetje ongelijkheid. Het grappige is ook dat ze hier mogen lokgeluiden maken naar andere mensen om hun aandacht te krijgen. Je weet wel, je tuit je lippen en roept je kat. Zo’n geluiden maken ze naar obers.

We vliegen van KL naar Langkawi. Inderdaad, niemand heeft hier ooit al over gehoord. Langkawi is dus een eiland van Maleisië. Het ligt naast de zuidelijkste grens van Thailand. Grensgebieden in Azië zijn niet altijd de veiligste plaatsen, maar Langkawi is dat wel. Het is een belastings vrij eiland. 

We slapen in “motodorm”. Een hostel die je een bed plus motor aanbiedt. De eigenaar vertelt vol passie over zijn hostel en de vele motoreizen die hij al gemaakt heeft. Zijn volgende reis is richting de Himalaya in het Noorden van India. Alles in het gebouw is gemaakt en gerecycleerd uit tweewieler onderdelen. Zo zijn de lampen gemaakt uit motohelmen en lijkt de gehele ruimte op een garage. 

Wij krijgen een typische old skool Maleisische brommer. Een Honda Wave, 110cc, 4 cilinder, mijn eerste semi-automatische brommer. Wat een zalige machine. Alles origineel vanuit de jaren negentig. Alleen heeft hij de achtersuspensie vervangen door een sterkere omdat hij voorspelde dat wij wat meer wegen dan het gemiddelde Maleisische koppel. Goede gok.

We cruisen een hele dag rond het eiland. Onze eerste stop is werelds stijlste kabelbaan. Typisch Aziatisch helemaal overroepen. Wanneer je uitstapt op de top kan je nog verder wandelen over een “skybridge”. Het komische is dat het zo mistig was dat we niets van het uitzicht zagen. Ik vond dat weer hilarisch, Liza kon er minder mee lachen. Maar Liza werd stiekem ook wat verliefd op onze Honda en ze zag er niet tegenop om de hele dag te cruisen op onze mobilette. 

Langkawi is een echt tropisch eiland. Het ene uur zon en het andere dikke druppels. Het lijkt er erg verlaten. De banen zijn in uitstekende staat en hier en daar zie je een gekende hotelketen, maar dat is het. Zoals we al in meerdere Aziatische steden gehad hebben zijn ze blijven steken. Het is alsof ze zich jaren voorbereiden op een enorme toevloed nieuwe toeristen en de dag dat ze merken dat die er nooit komt leggen ze het werk neer. Letterlijk. Boulevards liggen plots open, de materialen en klinkers liggen er overgroeid door onkruid. De neonverlichting in toekomstige bruisende straten werkt maar half en het kleur is weggetrokken. Meer dan de helft van de winkels en activiteiten is gesloten. We hadden ons bijna laten vangen door de goedkope prijzen op het internet voor een specifiek hotel, maar wanneer we er langs passeren lijkt het een spookgebouw. Welke mensen komen dan naar hier? Er is een golfterrein en er zijn een paar luxueuze resorts. Dus ik denk dat er alleen rijken naar hier komen om hun geld te verdoen in hun resort zonder ook maar een glimps op te vangen van het eiland. De toeristen die we in een dag gezien hebben kan ik op een hand tellen en dat was in een visrestaurant. Niettemin vinden wij het aantrekkelijk. Het verkeer is er minimaal dus is het uitstekend rijden met de brommer. De banen voeren je door de natuur met occasioneel een aap die de weg blokkeert. Over apen gesproken. Ergens op het eiland leven nogal rare apen. Toevallig hadden wij daar onze brommer even geparkeerd waar de apen wonen. Prachtige zwarte apen met een witte bril rond de ogen, witte lippen en een hele lange staart. Echt mooie dieren. Begint Liza met die apen te lachen. Echt uitlachen om hun excentrieke gezicht. Telkens als een aap haar richting uitdraaide begon ze schaterend te lachen. Echt gemeen. “Alle Wim, kijk naar hun kop, kijk naar die muil”, en maar lachen. Ik vond het gemeen. Nu, het waren ‘brillangoeren’ voor wie het wil opzoeken.

De laatste avond in Langkawi. We doen nog een cinemabezoek een beetje tegen de goesting van Liza, maar gun mij ook eens iets. Muisstil is het tijdens de film, dat is iets wat Aziaten beter kunnen dan Europeanen. Ik heb een allergie tegen mensen die praten tijdens de film, een bloedhekel. En Liza is een expert in het grabbelen in de popcorn tijdens de meeste stille spannende momenten van de film. En dat heeft ze dus nooit door. Maar het is haar vergeven, ’t kieneke kan zo moeilijk 2 uur op haar poepke stil zitten.