Een hele nacht heb ik last van barstende hoofdpijn, hoogteziekte. Goed slapen zat er voor mij niet in. Onze slaapzakken houden ons wel lekker warm in deze negatieve temperaturen. Super aankoop dus, de Vango Planet 250.
3u15. Tijd om ons klaar te maken voor de helse tocht over de pass. We gaan samen met twee Britse koppels en de sherpa Niema over de pass. De Japanner, Denen en Koreanen vertrekken ook vandaag maar vanuit het kamp die iets hoger ligt. De Fransen, Fin en Chinees die vertrekken iets vroeger dan ons vanuit hetzelfde kamp. Het is ongeveer -15°C als we opstaan. De gevoelstemperatuur ligt dan nog een stuk negatiever.
4U ontbijt. Ik krijg niets binnen. De hoofdpijn is weg, maar ik voel me onwel. Vlug nog eens naar het toilet. Wat een opluchting.
4u30 start. Onze groep van 7 vertrekt eerst richting highcamp. De maan is bijna vol en geeft zoveel licht dat de bergen rondom ons te zien zijn. Een prachtig natuurspektakel van de maan die reflecteert op het ijs van de bergen en de koepel sterren boven onze hoofden. Mijn baard en snor zijn al bevroren. We lopen in een treintje bergop stapje voor stapje. We moeten het zeer traag doen omdat we vandaag bijna 1km moeten stijgen en hierdoor de hoogteziekte op de loer ligt.
6u highcamp. Een van onze Britse dames Thea heeft het al zwaar, ze moet overgeven. Natuurlijk geef ik haar een van mijn Motilium pillen.
6u15 vertrek richting de pass. Het gaat goed vooruit en Thea voelt zich beter.
7u de hel. We lopen langs een ravijn. Ondertussen hebben we de Fransen voorbijgestoken. Het pad wordt smaller en smaller, je kan geen twee voeten meer naast elkaar plaatsen. Het pad komt vol met sneeuw en ijs te liggen. Hiervoor hebben Liza en ik geen goede uitrusting. De rest heeft wandelstokken en ijsspikes aan hun schoenen hangen. Niema gaat voor, maar ik zie dit niet zitten. Niema zegt dat ik mijn voeten in de berg moet schoppen en zo grip moet creëeren. Zo gezegd zo gedaan, maar het was verschrikkelijk om te doen. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik nog zo bang ben geweest. De ondertussen bevroren fles water in mijn handen heb ik achtergelaten omdat ik die niet in mijn rugzak kon steken en ik had mijn beide handen nodig om ze in de sneeuw te duwen voor grip. Als we er allen voorbij waren moest het ergste nog komen. een steile helling zonder pad bestaande uit ijs. Dit was de enige weg. Ik zette nog maar één voet en die gleed gewoon weg. Ik weet niet goed hoe ik erover ben gegaan met een 11kg zware rugzak. Maar dit doe ik nooit meer. Ik durf zeggen dat ik zelden bang ben, alleen van leerkrachten en melk. Maar de angst die ik toen voelde had ik nog nooit gehad. Het was poker met mijn eigen leven, het was een doodsangst. Ik had dit nooit mogen doen. Dit is dus ook de reden waarom er zo weinig mensen de Annapurna trek in de winter doen. Het ergste moest nog komen. Liza zat nog aan de andere kant en ze was al gaan zitten omdat ze niet durfde. Zonder te huilen of een kik te geven zat ze er gewoon. Ze zat vast. Gelukkig had Niema dit gezien en is hij teruggekeerd om haar over deze ijzige hel te helpen. We zeiden niks tegen elkaar maar voelden allebei hetzelfde. Het zal nog wel even duren voor we hierover kunnen praten.
De trek gaat verder. Het wordt zwaarder en zwaarder. Als je niet voor 11u over de pass bent dan is er de kans dat je doodvriest door de ijzige wind die dan opzet. De wind is zo koud en pijnlijk dat je in paniek schiet. Mocht je de pass vanuit de hoogte bekijken zou je moeilijk geloven dat je erop kan verdwalen, maar het is zeer verraderlijk. Ondertussen wordt Andy slecht van de hoogte, hij houdt het niet lang meer vol. Ongeveer een uur voor de pass is hij mentaal gebroken en moet hij terug. Dus keren Andy en Thea en hun sherpa Niema terug. Zo schieten we nog met 4 over. Niema legt nog vlug uit hoe we moeten lopen.
Het laatste uur. Het zuurstofgehalte is zodanig laag dat ik mijn ademhaling bijna niet onder controle krijg. Liza daarin tegen doet dit perfect, zij heeft meer last van de vrieskou. Wanneer je denkt dat de ademhaling oké is snak je plots naar lucht en ben je de controle kwijt. Mijn hartslag bonkt 100 slagen per minuut ook al gaan we aan een slakkengangetje. Telkens als we denken dat het de laatste heuvel is op de pass, is er daarachter nog een. Het duurt eeuwen. Eindelijk zien we in de verte de vlaggetjes van de top. De volle 5416 m met eigen rugzak, -10°C, doodsangst, 10 dagen klimmen in de koude, maar een prachtige ervaring, adembenemende natuur en met de beste reisgezel ooit Liza. Het respect die we kregen tijdens de trek van sherpa’s, porters en andere trekkers omdat we zelf onze zak droegen en nog zo jong waren was hartverwarmend. Als nu iemand mij vraagt wat het zotste is wat ik ooit al gedaan heb is het dit wel, de Annapurna Circuit Trek in de winter. We did it. Dit is nog maar het begin van onze 5 maanden reis, maar een begin die we nooit gaan vergeten.
En nu nog enkele dagen afdalen naar Muktinath. Ik haat afdalen!
(Dit bericht is 14 februari getypt, ondertussen zijn we al terug in Pokhara en is ons vliegtuig geboekt naar India)
· Permalink
Wow! Zoveel respect! Ik heb letterlijk kippenvel en koude rillingen in men nek als ik dit lees.
Veel plezier in India! Geniet er van de warmte :-D<3<3
· Permalink
Wauw wat een verhaal ik bewonder enorm wat jullie doen een echte unieke ervaring en ook een goede relatie test blij te horen dat jullie beidjes het zo goed doen ter plaatse maar ook met elkaar teken dat je een sterke relatie hebt het moet verdomd moeilijk zijn om zo hoog te zitten , moeilijk te kunnen ademen en hoofd pijn te hebben en toch doorzetten chapeau maar tegelijkertijd zo kunnen genieten van iets nieuws een pracht van een natuur en de mensen daar …Dat is an die moeite waard !
Hou de moed erin voor de komende dagen wetend dat je nog enkele maanden te gaan hebt die zeker ook de moeite zullen zijn met warmere temperaturen succes allebei groetjes ?
· Permalink
Chapeau ??nu naar warme India ??
· Permalink
Neem nu maar geen risico meer
proficiat met jullie uithouding
Geniet maar van de warmte en hopelijk iets minder
inspanning
· Permalink
PROFICIAT ?!!!
· Permalink
Gdvr!wim en Liza!!!!
· Permalink
Hahahahhahaha Kaat!! 😀
· Permalink
Goed voe lizatje zorgen wi!
· Permalink
Jullie zijn geweldig!! Bende rockstars! <3
· Permalink
Respect!! Ik had waarschijnlijk een potje gebleit! Maar inderdaad, dit zijn dingen die je van je leven niet zult vergeten! Life starts at the end of your comfortzone 😉
· Permalink
Zot, krijg der kiekenvek van als ik het lees! Zo een ervaring, kan niemand jullie ooit nog afpakken! Amai kben trots dat jullie dit doen/kunnen/durven… de max!!!
· Permalink
Whaaa, chapeau!! Ik ga al halfdood alsk er alleen nog maar aan denk ?
· Permalink
Hahah! Momenteel al bekomen 😉