Ubud ligt centraal in Bali. Het wordt wel eens het cultureel centrum van Bali genoemd. We verblijven hier in een piepkleine “Homestay”. Maar het is onze eerste echte nette kamer en de badkamer ziet er ook piekfijn uit. Het centrum van Ubud bestaat uit enkele lange straten boordevol boutiques, souvenirwinkels, hippe koffiebars en restaurants. Overal proberen taxichauffeurs hun diensten te verkopen wat soms erg ambetant is.

Een van de bekendste bezienswaardigheden is monkey forest. Een typisch klein apenpark met tempels en eeuwenoude bomen. Het is altijd leuk om apen bezig te zien. Vooral wanneer ze iets stelen van de toeristen.

’s Avonds eten we in een typische warung (restaurant). Aan de straatkant lijkt het op een typisch vuil eetstalletje, maar wanneer je naar achter word geleidt kom je in een mooie Oosterse tuin met enkele patio’s en de typische lage vierkante houten tafels waar je je op een zitkussen ploft. En de Balinese keuken heeft wel wat te bieden. Terug heel veel groenten en pindasaus, maar ook kip en rund. Ik ben zot van hun Bakso Ayam en elke andere heerlijk soep.
Zo’n zalige restaurantjes kan je alleen maar vinden als je verschillende reis apps gebruikt op je gsm.

Iedereen zit altijd maar te zeuren dat de smartphone ons leven teveel overneemt en niet beter maakt. Onze reis is juist ideaal gevormd door deze smartphone. Wat als we geen gsm met internet bij ons hadden? Dan zouden we al onze vliegtickets op voorhand moeten boeken, wat ons veel meer zou kosten. Alle verborgen plekjes als restaurants, viewpoints, surfspots zouden we waarschijnlijk niet gevonden hebben. We zouden meestal overal de toeristische prijs betaald hebben en niet doorhebben dat het ergens goedkoper kan. Je kan in veel plaatsen maar niet overal zomaar toekomen zonder een slaapplaats geboekt te hebben. En boek je je accommodatie op voorhand, betaal je sowieso teveel. Ik geloof niet in vroegboekkortingen. Met je smartphone kan je de prijs van het hotel op internet bekijken terwijl je ervoor staat. Daarna ga je binnen en vraag je aan hen de prijs, is hij duurder dan op je gsm dan boek je gewoon online. Meestal is het wel goedkoper dan de online prijs. Boeking sites smijten ook met kortingen naar je hoofd, zeker als je al meerdere keren geboekt hebt via dezelfde site. Maar het meest aantrekkelijke punt van je smartphone mee te hebben op een reis als de onze is vliegtickets regelen. We hadden een plan in ons hoofd hoe onze reis zou verlopen, maar die is door goedkope vluchten helemaal door elkaar geschud. Dit kwam ons fantastisch uit. De smartphone is een vooruitgang en mensen die zeggen dat het ons sociaal leven teveel beïnvloedt moeten dan ook maar terug met paard en kar gaan rijden. Kan ik zonder? Tuurlijk, maar dan zou ik wel een idioot zijn. Alles kost geld, dus als het goedkoper kan door enkele minuten​ opzoekingswerk dan doe ik dat graag.

Ubud staat ook bekend om zijn UNESCO rijstvelden. Velen zeggen dat ze er meer staan voor de toeristen dan voor het gebruik. Maar niet te min is het een prachtig zicht. Alle soorten groen en gele kleuren door elkaar met af en toe een fleurig bloemetje. We wandelen in de ochtend de rijstvelden in, hoger en hoger de berg op. In het begin wandelen we in smalle wegeltjes met links en rechts typische Balinese kunstgalerijen. Maar die laten we links en rechts liggen, we hebben zo al moeite genoeg om één schilderij mee te sleuren op onze reis. Wanneer we meer tussen de velden slenteren komen we af en toe een historisch koloniale villa tegen. Stuk voor stuk prachtige gebouwen zowel uit bamboe, rode baksteen als steigerhout. Grote ramen met elk een eigen houten balkon. Soms met van die stroodaken, anderen dan weer met terracotta dakpannen. Liza en ik doen alsof we op huizenjacht zijn, beetje dromen mag wel.

Natuurlijk mag het shoppen niet ontbreken in Ubud. Liza zit al enkele dagen te kwijlen aan de ramen van die boetieks. Het is erg, maar ik ben er stiekem zeker van dat verschillende kleedjes op dezelfde ranghoogte staan als mij als het gaat over “ik hou het meest van …”. Ik denk dat wij mannen ons daar gewoon moeten bij neerleggen en zeker niet teveel over moeten nadenken.

Ah nog iets dat ik kwijt wil, als je geen stoeltje of dergelijke in je winkel plaatst dan mag mijn vriendin er niets kopen. Een man moet kunnen rusten tijdens het winkelen van zijn vrouw. Waarom rusten? Wel, tijdens het evenement waar de dame in kwestie alle rekken en hopen kleren door elkaar schudt, dit soms meermaals na elkaar alsof er een spin tussenzit, komt ze uit bij haar “twijfelstofjes”. Twijfelstofjes zijn kleren die ze mooi vinden maar niet zeker zijn of ze het wel willen kopen. Het uitkiezen van twijfelstofjes kan heel snel gaan, maar het kan ook even duren en dan hebben wij mannen een stoeltje nodig. Dit is nog maar de eerste reden. De tweede reden is de belangrijkste. Na het inzamelen van twijfelstofjes komt fase twee. En hier moet de man op zijn hoede zijn, fase twee kan in sommige gevallen heel erge gevolgen hebben.

Fase 2 is dat de dame met haar twijfelstofjes richting haar man stapt. Dan vuurt ze enkele cruciale vragen op jou af. Welke vind je mooi? Wat vind je van deze twee? Zou ik dit kopen? Is het te kort? (Typische Liza vraag). Welke kleur vind je het mooist? En dit is reden twee waarom wij een stoeltje nodig hebben tijdens het winkelen. Al die vragen heb maar één juist antwoord. Het enige probleem is dat wij als man minder goed weten wat het juiste antwoord is terwijl de vrouw al op voorhand weet welk antwoord ze wil krijgen. Antwoord je correct, high five mannen. Antwoord je fout dan kan je maar beter wat dieper in je stoel gaan kruipen. Je krijgt nog meer “waarom” vragen naar je kop geslingerd, een boze blik en in het slechtste geval een beduidend stil avondmaal (kan voor sommige mannen een pluspunt zijn).
Bij Liza valt dat nog goed mee. Wanneer ze met haar vragen afkomt en ik antwoord een paar keer verkeerd dan is ze het beu om te shoppen. Wanneer ze ziet dat ik het niet meer aankan dan toont ze hier begrip voor en stelt ze voor om te stoppen voor vandaag en morgen terug te keren. Ja ik heb wel een begripvolle dame.

Wanneer ik echt iets niet mooi vind zeg ik ook wel dat het een afgrijselijke lelijk ding is en vergelijk ik het met dingen of mensen die ze niet afkan. Het is een tactiek.

In het meest centrale punt van Ubud ligt een souvenir markt. De typische houten speeltjes, sjaaltjes voor de dames, afgrijselijke lelijke hemden met palmbomen en zonsondergangen op (vind ik stiekem fantastisch om te kopen) en overal slippers. Mijn Thailandse slippers zijn versleten dus op deze markt koop ik nieuwe. Ik doe een batje, afgeboden van 22 euro naar 3 euro. Na 24 u kwamen beide zolen los van de slippers. De rotzakken. Maar de knutselaar en de gierigaard in mij hebben een tube lijm gekocht. De sletsen zijn weer tiptop.

Liza heeft nog een bamboo handtasje, een topje en een nieuwe rok aangekocht. Een voor een topstukjes. Liza zegt altijd dat ik met alles sta, zelf met de meest afgrijselijke dingen. Dat test ik dan af en toe. Zo heb ik een short gekocht met een afgrijselijke lelijke print op en daar ben ik gelukkig mee. En ons Liza zegt weer dat ik er goed mee sta. Liza kent veel van mode. Ik vertrouw haar dan ook.

We gaan uit eten in een schooltje voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke handicap. De opbrengst van de maaltijd gaat rechtstreeks naar het schooltje. De bediening gebeurt ook door de leerlingen zelf en daarvoor krijgen ze een klein loon. Na het eten krijgen we nog een rondleiding in het schooltje van een Nederlands meisje die hier stage loopt. Het is niet makkelijk om nieuwe leerlingen te vinden. Een kind krijgen met een verstandelijke handicap of gelijk welke handicap is nog altijd taboe in Indonesië. Vele van deze mensen worden dan ook door het dorp weggestopt. Ouders die hun kind wel naar het schooltje sturen zijn hier heel blij mee, zo gebeurd dan ook de mond aan mond reclame en komen er soms nieuwe kinderen.

Op naar Uluwatu. Dit is het onderste lipje van Bali. Een surfparadijs. We worden vanuit Ubud gedropt in Kuta. Daar zoeken we een GRAB taxi, dat is net zoals UBER. Hier op Bali worden dit soort taxi’s helemaal niet geaccepteerd door de lokale (dure) taxi’s. Voor hen is het oneerlijke broodroof. Voor ons zijn ze gewoon veel te duur en het is één mafia. Het is niet omdat we toerist zijn dat we meer moeten betalen dan de lokale bevolking, daar kan ik niet tegen. Dan is onze enige optie een GRAB taxi. De GRAB voert ons naar het centrum van Uluwatu waar we in een surfhuis slapen. Dat is hetzelfde als een kamer huren in een grote villa met meerdere personen.

In Uluwatu schuren we van strand naar strand. Stuk voor stuk pareltjes van stranden met rotsen en grotten. In Uluwatu heb je een watertempel. Het lijkt meer op een miniatuur versie van de Chinese muur gebouwd op de rand van een klif. En hier zitten de aapjes ook weer te wachten op hun volgende slachtoffer. Wanneer we een foto van onszelf en het uitzicht willen trekken komt er een aap achter ons zitten. Leuk, maakt de foto alleen maar unieker. De foto wordt getrokken en de aap steelt het haarbandje van liza. En zo wordt haar haarbandje opgepeuzeld door een domme aap. Altijd leute met Liza op excursie.

Na enkele dagen Uluwatu verhuizen we naar een wel heel mooi surfhuis in Kedungu.