Zij is 25, hij is er 27. Hij werkt al 4 jaar, zij studeert al 6 jaar.

Zij reikt haar handen uit … een diploma … een daverend applaus, een buiging en een knipoog van de prof met zijn vuile grijns en witgrijze baard.

En nu?

Hij reikt zijn handen uit, maar krijgt na al dat sleuren aan zijn patiënten geen eelt op zijn handen. De handalcohol maakt ze tot poezelige boorlinghandjes.

En nu?

Hebben we iets tekort? Niets tekort. Wat bevangt dan onze verdwaasde blik door het raam heen, wat dromen we, wat verlangen we?

En dan zegt ze: ” ik heb nu zo lang met mijn neus in de boeken gezeten, te veel bladzijden verdraaid, te weinig bladzijden geschreven.”

Hij schiet wakker. Opent de deur van het café voor zijn enkele generatie oudere collega. Hij vertelt hem: “We willen een reis maken”. De wijze woorden van mijn collega doen me nu echt vliegen. Ik bel mijn werk. We willen een reis maken. Geen probleem. Ik bel haar op.

“Liza we gaan een reis maken” … “Wim we gaan een reis maken”.