We landen in Ho Chi Minh (Sai Gon). Eerst ons visum aanvragen. Ze hebben altijd graag dat je in dollars of euro’s betaald. Gelijk welke munteenheid die sterker staat dan die van hen. Dat is in iedere luchthaven al zo geweest. Nu is er geen bankautomaat aan de betaalbalie en ze aanvaarden alleen maar cash. Ik zeg dat ik geen geld bij me heb en uiteindelijk mag ik gewoon door naar de inkomhal, geld afhalen en terugkeren om te betalen. Ze kunnen dit niet weigeren.

Onze hostel ligt in ‘district 1’, een plaats waar alle backpackers vertoeven. Onze straat lijkt wel de uitgaansbuurt te zijn. Onze eerste indruk is inderdaad zoals we dachten. Een gezellig drukke grootstad met vele brommerkes. De meeste mensen die we hoorden vertellen over vietnam raden ons aan om Saigon zo snel mogelijk te verlaten. Nochtans vinden wij dat er veel te zien is. Voor de architectuur moet je niet gaan, maar al die marktjes vinden wij aangenaam. Ook de streetfood is weer van de betere kant.

Natuurlijk boeken we een tour naar de gekende ‘Cu Chi tunnels’. Een wirwar van ondergrondse tunnels gebruikt tijdens de meerdere oorlogen in Vietnam. Het was een beetje heel toeristisch. Nietemin is het wel interessant​ om ze eens te zien. Wanneer heel de groep naar de gids staat te luisteren staan wij twee achteraan gefascineerd naar een grote duizendpoot te kijken. Laten we hem even porren met een stokje. Heel leuk, tot hij op de grond valt en zich een weg baant tussen alle slippers van onze groep. Oogt wat spannend om hem langs de verschillende tenen van de groep te zien kruipen. Jammer genoeg geen luid gegil, niemand had het beestje door. 

Verder mochten we zelf eens in de tunnel. Amai, het is inderdaad niet voor de meest volumineuze mensen. Liza en ik kruipen als echte Vietcong door de tunnels. Wanneer we er uit komen zijn we helemaal bezweet, het is er erg heet ondergronds. Chapeau voor deze guerrillastrijders.

We nemen de bus naar Mui Né. Ik zou het geen stad noemen. Het is meer een baan die evenwijdig met de zee loopt waar links en rechts wat bebouwing is. Hier heb je zowel witte als rode zandduinen. Wanneer we toekomen huren we een brommer en rijden we eerst naar de meest verre witte zandduinen. Het was de moeite, uitgestrekte grote witte zandbergen. Het heeft je wel een beetje een sahara gevoel, zeker als je dit pal op de middag doet. 

Wanneer we terug rijden naar onze BnB heeft Vietnam nog een verrassing voor ons. Politie. Je moet weten dat Vietnam het internationaal rijbewijs niet erkend als legaal vervoersbewijs. Eigenlijk kan je als niet-Vietnamees hier niet rondrijden op een legale manier. Dus voor ik het goed en wel besef staat er een flik met zijn dildo het teken te doen dat we aan de kant moeten. Eerste reactie, Wim gas geven en blijven rijden. Tweede reactie, Wim er zit nog een schone blonde vanachter op je mobilette en die moet heelhuids thuiskomen. Dus ik rij hen eerst 10 meter voorbij en stop dan uiteindelijk. Spannend. We zien dat er een hele hoop toeristen aan de kant gezet zijn. Allemaal rond een tafeltje met een flik die waarschijnlijk alle poen int. Nu vraagt die ene flik mijn rijbewijs. Ik geef hem mijn Belgisch rijbewijs met men schone scharre kop op. Doet hij het teken dat ik moet meekomen. Terwijl hij naar zijn camionette wandelt blijft Lizette op de mobilette zitten en duw ik haar stiekem mijn groot geld in haar handen. Steekt ze die toch wel in haar onderbroek. Neen, wijze beslissing Liza. Ik wandel naar de flik, hij haalt een soort van menukaart boven en toont me een legaal rijbewijs (zever) en toont me hoeveel ik moet betalen. Dit klinkt inderdaad al minder professioneel. Iedere toerist is bezig met een andere flik, hier en daar zijn er een paar kwaad en er is veel kabaal. Wim, nu is het aan jou om je beste toneelkunsten te tonen. Ik draai de agent weg van de groep, we staan arm tegen arm. Ik doe met veel show mijn zonnebril uit en hang hem aan men t’shirt. Ik doe mijn portefeuille open en toon hem al mijn briefjes, nog geen 300 000 Dong. Hij knikte neen. Shit shit shit, denk ik dan. Beter toneel spelen Wim! Ik vraag hem met mijn beste Godfather-stem, ‘how much?’. Terwijl ik dat zeg wijs ik naar zijn opschriftboekje en hij schrijft een getal op. Één miljoen. Ja wadde dadde. Even slikken. Denken Wim. Dat is veertig euro. Oké Wim, nu de finale. Ik leg mijn vinger op zijn boekje en wrijf het getal 500 tevoorschijn. De flik fluistert ‘500?’, ik zeg met nu nog een betere impressie van de Godfather ‘500’. ‘Oke’ zegt hij en hij legt kort zijn wijsvinger op zijn lippen. Zwijgen tegen de andere toeristen is de boodschap. Ik geef hem nog een knipoogje. Ik keer terug naar Liza, ik vraag haar een briefje van 500 000 subtiel uit haar ondergoed te halen. Ik keer terug naar de flik. Hij speelt de show mee, hij vraagt nog mijn naam, leeftijd en kriebelt maar wat in zijn boekje. Hij vraagt me om te tekenen en ik schuif terwijl het geld tussen zijn boekje. Ik keer terug naar de brommer, geef het teken aan Liza dat alles in orde is en we scheuren met gierende banden weg. Neen, we rijdende stilletjes weg. 

Ah het is een kutgevoel om zo beroofd te worden van je geld. Maar het houdt ons niet tegen. De volgende dag rijden we met de brommer naar de rode zandduinen, daar volgen we een stroom ondiep water die het land intrekt. ja Vietnam heeft wel wat natuur aan te bieden. Na onze rode duinwandeling gaan we nog een middagje op het lokale strand liggen. 

We nemen de volgende middag een bus naar Nha Trang. Een ritje van 5 uur. Daar stoppen wij een uurtje. Gelukkig blijven we hier niet, het loopt er weer vol van de Russen en de stad lijkt op het eerste zicht niet zo aantrekkelijk. We eten vlug iets op straat en stappen onze nachtbus op. Een rit van 11 uur richting Hoi An.